Στην ανέμη του ήλιου

Στην Ανέμη του Ήλιου
Ποιήματα & Πεζά
του Σωκράτη Μελισσαράτου
Εκδόσεις Μιχάλη Σιδέρη. (Έκδ. Α΄), Αθήνα 2017

Γράφει η Χρυσούλα Σπυρέλη
Διδάκτωρ Νεοελληνικής Λογοτεχνίας Πανεπιστημίου Ιωαννίνων

Στην Ανέμη του Ήλιου, μεταξύ ζωής και θανάτου, μια ανθοδέσμη φωτός μας περιμένει για ένα ταξίδι στο Όνειρο, μήπως προλάβουμε έστω και μετέωροι, να λάβουμε απαντήσεις για το ακατανόητο, αλλά συνεχές γίγνεσθαι του Κόσμου. Στην απόλυτη σκοτεινή ερημιά ακούμε μόνο τον απόκοσμο «ήχο της καμπάνας» και υποψιασμένοι πως τελειώνει το επί-γειο όνειρο, σκαλώνει το βλέμμα και η ανάσα μας στο στίχο «κι ο θάνατος φίδι κουλουριασμένο στη γωνία» (σελ. 17). Απίθανα ευρηματική εικόνα με απροσδόκητες ερμηνείες. Σε άλλο σημείο, ο ποιητής διαμαρτύρεται για τη δυσανάγνωστη λευκαύγεια του κόσμου και τις στενεμένες λέξεις και για τούτο επιχειρεί μια εικαστική προσομείωση της άλαλης πραγματικότητας: «Πίνακας Πικάσο ο Κόσμος» (σελ. 23)
Άλλοτε βηματίζοντας πιάνει κουβέντα με την Αγάπη, κάθε φορά που «ανέβαζε η θάλασσα φωνές» (σελ. 60), ώσπου φτάνει μέχρι την άκρη του ορίζοντα «στο δείλι της ζωής εκεί στ’ ακροθαλάσσι» (σελ. 32), ν’ αφουγκραστεί την Κοσμική μουσική. Βλέπει το κύμα του Κόσμου να έρχεται με όλη τη μεταμορφωτική κυματική του ενέργεια και σταθερά πιασμένος από τα λόγια των μεγάλων φιλοσόφων αποδέχεται πως «το Νόημα και η Ουσία της Ζωής, βρίσκονται διάχυτα στη Δημιουργία, τη μορφή και την ομορφιά της Φύσης που μας περιβάλλει» (σελ. 46).

Ο λόγος του Σωκράτη Μελισσαράτου, καθώς εναλλάσσεται στο ρυθμικό του βάδισμα (πεζός ή ποιητικός) κυλάει στην αιώνια κοίτη των φιλοσοφικών στοχασμών για το Νόημα και την Αξία της ζωής. Βαθύτατα τραγικός ακροβατεί πότε στις αποβάθρες των τραίνων που σφυρίζουν και φεύγουν αγκομαχώντας (εξαιρετικοί στίχοι σελ. 135, 136) και πότε στο χείλος του σκοτεινού κι ανήλιαγου γκρεμού, στέλνοντας μηνύματα φωτοβολίδες όπως: «Αιωνιότητα! Ιδέα άπιαστη στου Χωροχρόνου τη ροή» (σελ. 40). «Η ζωή μας άβυσσος κι ο χρόνος μας μετρημένος» (σελ. 146).
Είναι φορές που κρατιέται και με τα δυο του χέρια από αυγινές κλωστές φωτός και μας εμπλέκει σε μια γλυκιά προσμονή, μετά τη διάχυτη χαρμολύπη, που μας κυκλώνει με την εναλλαγή των αναπόφευκτων φωτοσκιάσεων του βίου μας.
Ένα τέτοιο υπέροχο ποίημα με τίτλο «Τα παιδιά του Κόσμου» επανατοποθετεί τον αναγνώστη στη βεβαιότητα για την αέναη αναγέννηση του Κόσμου.

«Κοίτα… έρχονται τα παιδιά του Κόσμου
απ’ όλους τους ορίζοντες
μ’ ένα λουλούδι στο χέρι,
στο βλέμμα έναν ουρανό Αγάπη
κι ένα χαμόγελο που κλείνει μέσα του
το Όνειρο της άλλης μέρας»! (σελ. 130)

Σας Ευχαριστώ
Χρυσούλα Σπυρέλη

Αγρίνιο, 25 Ιανουαρίου 2018