Στα κράσπεδα της Αιτωλίας χώρας

«Στα Κράσπεδα της Αιτωλίας Χώρας»
Ποιητική Σύνθεση
Έκδ. Α΄ Αθήνα 2014. Έκδ. Β΄ ΚΕΝΤΡΟ ΕΥΡΩΠΑΪΚΩΝ ΕΚΔΟΣΕΩΝ ΧΑΡΗ ΤΖΟ ΠΑΤΣΗ (σελ. 60), Αθήνα 2016

Β΄ Βραβείο Ποίησης 2017 της ΕΤΑΙΡΙΑΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ

Γράφει ο Χρήστος Κορέλας
Φιλόλογος-Συγγραφέας-Κριτικός Λογοτεχνίας


O Σωκράτης Μελισσαράτος είναι ποιητής! Και ποιητής με οικονομία λόγου, με καίριους στίχους, με μουσικό λόγο, με βαθύτατους προβληματισμούς. Φιλόσοφος βαθύς και συνάμα σεμνός. Με μιαν αυτοπεποίθηση πνευματική, που δεν τη φωνάζει, αλλά ξεχειλίζει από τη δεμένη γλώσσα του, τον καίριο προβληματισμό του, την ταχύτατη εναλλαγή λέξεων, εικόνων, στίχων και νοημάτων! Δεν τα προσπερνάς. Και ούτε μπορεί κανείς να τους διατρέξει, γιατί δεν θα αντιληφθεί τί λέει, τί θέλει να μας περάσει ο ποιητής. Και όλη του η ποίηση πειθαρχεί στον τίτλο του.
Ο ποιητικός προβληματισμός, είναι θαυμαστός έρωτας για την Αιτωλία. Είναι εντυπωσιακό το πέρασμά του, με υψηλή ποίηση πάντα, είναι το χαρακτηριστικό του, οι εναλλαγές του από την περιγραφή των τοπίων, στην μυθολογία, στην ιστορία, στην κοινωνική σύνθεση ανθρώπων και τοπίων Αιτωλικών. Στέκεται, χωρίς κανένα πλατειασμό, σε πρόσωπα και συνθέσεις ζωής που αποτέλεσαν θέματα και προβληματισμούς για τους τραγωδούς. Η τραγωδία βρήκε στην Αιτωλία, του Σωκράτη Μελισσαράτου, την πολυδιάστατη τραγική της υπόσταση. Ομολογώ ότι η άνεση του πνεύματος του Σωκράτη, ν’ ανοίγεται σ’ όλους τους Αιτωλικούς χώρους, από τη φύση της φύσης, στη φύση των ανθρώπων διιστορικά, ν’ αναδεί-χνει όλες τις πτυχές ζωής του τόπου και των ανθρώπων και να επιμένει στην τραγικότητα του λαού της στα ιστορικά περάσματά του, όπου το τραγικό τους υπόβαθρο πιστοποιεί το πνεύμα των Αιτωλών, τα αισθαντικά και ηθικά τους βάθη απ’ όπου αναδύονται οι τραγικές τους δονήσεις. Η τραγωδία υποστασιάζεται, όχι στο έγκλημα, αλλά στο ηθικό ύψος, όπου οι εσώτατες συγκρούσεις ανάγουν τον άνθρωπο στο «δι’ ελέου και φόβου» του Αριστοτέλη, αναφορικά με το ανώτατο είδος τέχνης, την τραγωδία. Εκεί κινείται ο ποιητής και φιλόσοφος Σωκράτης Μελισσαράτος!

«Πάντα ήσουν μέσα στην Αρχή / και πάντα θα ’σαι / στο Τέλος μέσα των Πραγμάτων!», (σελ. 11).

Είναι οι πρώτοι στίχοι της συλλογής του. Για μια πρώτη γεύση του πνεύματός του.

«Ένιωσα της Φυλής την αύρα από χρόνους / πανάρχαιους / ...και σαν όνειρο Αρχαία Τραγωδία / άπ’ των Οινιαδών το πανάρχαιο θέατρο...!» (σελ. 15).

Μας ξεναγεί στην Αιτωλία περνώντας μας πρώτα από το αρχαίο θέατρο, δημιουργώντας με την υπόσταση του θεάτρου την πραγματικότητα του ανεβάσματος, από τότε, Τραγωδιών. Είναι αυτοί οι στίχοι χαρακτηριστικοί του τραγικού πνεύματος, στο οποίο θήτευαν οι Αιτωλοί ως πρωταγωνι-στές, ως τραγικοί ήρωες και εμπνευστές του τραγικού αισθήματος της ζωής. Μύθοι, θρύλοι, ιστορία, φύση, ουρανός και νερά μια ποίηση έλλογη, υπέρλογη. Κι άμεση μνημονική της Δελφικής λαλέουσας Καστα-λίας πηγής, με το

«Κι η μνήμη Κρήνη λαλούσα / κρυφή Πηγή αθανασίας στους αιώνες!», ( σελ. 17).

Κι από τις λαλέουσες τη μοίρα του κόσμου, περνάει στο «ήλιος ακτινοβόλος, αλάθητος, / ορίζει το πεπρωμένο τους», (σελ. 17).

Δημιουργία, πεπρωμένο κ’ ελευθερία των όντων. Εκείνο το πεπρωμένο υπογραμμίζει το θάνατο των όντων, με σεγκόντο

«των αηδονιών λύρες» που σμίγουν με «της φύσης τ’ αειπάρθενα.../ Ρύακες, βούρλα, πανύψηλες λεύκες, / λειμώνες, λόφοι βουνά, θροϊσματα φύλλων», σελ. 17, όλα ζωντανά στην Αιτωλία του ποιητή.. Και πιο κάτω,
«ακάματος ο ήλιος / ζωγραφίζει το μέλλον της Αιτωλίας Γης!», (σελ, 19).

Συνδέει ωραία τις εποχές της Αιτωλίας, ως φυσικές εικόνες, με ένα παλμό μεταφυσικού δέους! Και ο Αχελώος να ορίζει το σύνορο της ζωντανής φύσης με μιαν αρμονία ερωτισμού, σμίγοντας τις εικόνες του με της Αφροδίτης τον «ερωτικό χιτώνα», (σελ. 20).
Κι όλα να γυρίζουν από το επουράνιο στο γήινο και ανθρώπινο στον κύκλο της αέναης επιστροφής από το ατέλειωτο ενθάδε, στο απέραντο Επέκεινα.
Θαυμάσια ποίηση μελωδίας, στοχασμού και λυρικού λόγου, όπου σμίγει τα επίγεια της Αιτωλίας με το ανθρώπινο δραματικό και το γίγνεσθαι της φύσης της αιώνιας ομορφιάς, μέσα στον κύκλο του πέθανε και γίνε!
Αθήνα, Ιούνιος 2017