Τρεις απόκληροι

«... Αραγε τι ενώνει αυτές τις τρεις ιστορίες; Μία παράμετρος είναι σίγουρα η σκληρότητα και η αναλγησία της κοινωνίας απέναντι στους απόκληρους της ζωής. Κι εάν στο “Μπάρτλεμπυ” είναι η ματιά και η φωνή του ηλικιωμένου δικηγόρου που απονέμουν μια κάποια δικαιοσύνη στον ανέστιο γραφιά, στον “Βιολιστή” υπάρχει η αναγνώριση της ωριμότητας και η δικαίωση της ανωνυμίας στην οποία έχει περιέλθει ο ήρωας. Ένας παρηγορητικός μύθος και μια εύγλωττη αλληγορία για την όποια αποθέωση γνωρίζουν οι “επώνυμοι”. Όσο για τον άλλοτε πλούσιο και σήμερα πένητα Τζίμυ Ρόουζ, το στωικό χαμόγελο που επιμένει να διατηρεί, σε πείσμα κάθε καταδρομής της μοίρας, είναι αυτό που τον σώζει και τον διατηρεί στα κακά γεράματά του.


Σήμερα, ύστερα από είκοσι και πλέον χρόνια, ξαναγυρίζοντας στις τρεις αυτές μεταφράσεις, είναι σαν να κάνω ένα προσκύνημα στις αξίες που έμαθα από μικρός να υπηρετώ, και που η απόσταση ανάμεσα σ’ αυτές και τις σημερινές ισοπεδωτικές συνθήκες κάνουν την επιστροφή μου ακόμα πιο επιτακτική».