Η σύμβαση εργασίας ορισμένου χρόνου

Aντικείμενο της μελέτης είναι η σύμβαση εργασίας ορισμένου χρόνου ως «ατυπική» μορφή απασχόλησης στον ιδιωτικό τομέα υπό το πρίσμα κυρίως της συμφωνίας-πλαισίου, η οποία συνήφθη σε ευρωπαϊκό επίπεδο και ενσωματώθηκε στην Οδηγία 1990/70/ΕΚ. Με αφετηρία την διπλή παραδοχή αφενός ότι η σύμβαση εργασίας αορίστου χρόνου είναι και θα συνεχίσει να είναι η γενική μορφή εργασιακών σχέσεων, αφετέρου ότι, ωστόσο, η σύμβαση εργασίας ορισμένου χρόνου ανταποκρίνεται σε ορισμένες περιστάσεις στις ανάγκες εργοδοτών και εργαζομένων, αναζητούνται τα όρια της έλλογης και σύννομης χρησιμοποίησης των συμβάσεων ορισμένου χρόνου και επιχειρείται η συστηματική κατάταξη των αντικειμενικών λόγων που δικαιολογούν την επιλογή αυτού του συμβατικού τύπου. Στην κατεύθυνση αυτή εξετάζονται τόσο η επάρκεια του υφιστάμενου νομικού πλαισίου, ενωσιακού και εθνικού, όσο και οι θέσεις της νομολογίας, ελληνικής, γερμανικής και βεβαίως ενωσιακής, προκειμένου άλλοτε να αναδειχθούν ελλείψεις ή παλινωδίες, άλλοτε να αντληθούν χρήσιμες κατευθυντήριες γραμμές για την ευκταία σύζευξη ευελιξίας και ασφάλειας.