Νουβέλες - Η Αφροδίτη της Ιλ - Ματέλο Φαλκόνε - Ταμάνγκο

Ο Γάλλος συγγραφέας Προσπέρ Μεριμέ (1803-1870) δοκιμάστηκε σε διάφορα είδη του πεζού και του έμμετρου λόγου
(θέατρο, ιστορικό μυθιστόρημα, ποίηση, ταξιδιωτικό διήγημα,
ιστορική μελέτη), αυτό όμως στο οποίο κυρίως διακρίθηκε και
που περισσότερο αγαπήθηκε από το ευρύ κοινό είναι η νουβέλα.
Με χαρακτηριστικά λιτό ύφος, γλώσσα απλή και άμεση -στον
αντίποδα του κυρίαρχου, τότε, λογοτεχνικού ρεύματος του ρομαντισμού- ο Μεριμέ αναδείχθηκε σε αριστοτέχνη της μικρής
φόρμας. Στη συλλογή αυτή συγκεντρώνονται τρεις από τις πιο
γνωστές νουβέλες του γραμμένες μεταξύ των ετών 1829-1837,
με διαφορετική θεματική και διαφορετικό λογοτεχνικό σύμπαν
η καθεμία, με κοινό, όμως, το στοιχείο του εξωτισμού και του
«άλλου», που πάθιαζε τον Μεριμέ τόσο ως συγγραφέα όσο και
ως άνθρωπο.

Στην πρώτη και εκτενέστερη νουβέλα του Η Αφροδίτη της Ιλ, ο
συγγραφέας «ξαναδιαβάζει» έναν λογοτεχνικό κοινό τόπο υπό το πρίσμα του φανταστικού. Ο μύθος των αρραβώνων της θεάς
Αφροδίτης, για την ακρίβεια μιας αναπαράστασής της, με έναν
θνητό έχει ξαναχρησιμοποιηθεί στη λογοτεχνία.

Εάν με την Αφροδίτη της Ιλ ο Μεριμέ τοποθετείται στο χώρο της
λογοτεχνίας του φανταστικού, με την επόμενη νουβέλα, Ματέο
Φαλκόνε, τοποθετείται σαφώς στο χώρο της ηθογραφίας. Η νουβέλα, όπως μαρτυρά και ο πρώτος υπότιτλός της (Moeurs de la
Corse), είναι μια σπουδή στα ήθη της Κορσικής. Στο έργο αυτό, ο συγγραφέας μελετά την ψυχή του ιδιαίτερου αυτού νησιού σε όλη της την αγριότητα αλλά και το μεγαλείο.

Στην τρίτη νουβέλα, Ταμάνγκο, ο Μεριμέ καταπιάνεται με το
επίκαιρο τότε θέμα του δουλεμπορίου των μαύρων, δίχως όμως
να υιοθετεί απλοϊκές αντινομίες.

Στο επίμετρο του βιβλίου, για πρώτη φορά μεταφράζονται στα
ελληνικά οι ταξιδιωτικές εντυπώσεις του συγγραφέα από το ταξίδι του στην Ελλάδα το 1841, όπως μας παραδίδονται μέσα από την επιστολογραφία του.