Ελεγείες

Το 2008 ο μακεδονοκεντρικός ποιητής συμπληρώνει πενήντα χρόνια στην ποίηση. Αν αυτή η χρονιά αποτελέσει στο μέλλον, ως επέτειος δημιουργίας, αφορμή απολογισμού, ίσως μία συνέντευξη σταθεί στο ύψος του χρόνου χωρίς τον ίλιγγο του βαράθρου. Ο μελλοντικός απολογισμός ίσως σημάνει την ώρα της εξομολόγησης, η οποία θα κληθεί ν' απαντήσει στο ερώτημα: Ποιοι οι φίλοι; Προς το παρόν, εισπράττουμε τα ποιητικά μεθεόρτια της πρώτης έκδοσης απάντων «Το μαύρο δάσος» (1958-1980). Εκτοτε ακολούθησαν -μ' αυτήν εδώ- πέντε ποιητικές συλλογές, οι οποίες με την επανάληψη των θεματικών εμμονών του Μάρκου Μέσκου, σχολιάζουν τις λεπτομέρειες ενός ολοκληρωμένου έργου. Οχι στην εκδοχή της χαράς της ζωής, αλλά στο λυπημένο σχόλιο της ματαιωμένης δόξας της νεότητας ως προς την κινητικότητα του σώματος και ως προς τη δικαίωση εν τη πράξει των ιδεολογικών διεκδικήσεων, με ορμητήριο την αγωνιστικότητα της Αριστεράς.


Στις «Ελεγείες» οι μεταφορές και οι μετωνυμίες φυσιοκρατούνται, ριζωμένες βαθιά στην εικονοποιία της μακεδονικής γης ως μνήμη γεγονυΐας συνείδησης και ως επαναφορά στην πρωτεϊκή σχέση τού αγγίζοντος δημιουργού με το χώμα το λασπωμένο με ίχνη μαχών εκ του Εμφυλίου. Βαλκάνιος, και ουχί Μεσόγειος, σκηνοθετεί με τοπία βροχερά ελεγείες φίλων τεθνεώτων και άλλων που ήταν πεθαμένοι προτού πεθάνουν· ένας μόνος και ακυρωμένος άνθρωπος χαρτιά μουντζουρώνει. Τους αρκούν το στάρι της γονιμότητας και το φεγγάρι, φωτίζον λιθάρι στη χωρίς ξημέρωμα νύχτα. Αγρυπνεί.



ΒΑΣΙΛΗΣ Κ. ΚΑΛΑΜΑΡΑΣ

ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ - 30/12/2004