Βρετανική Διπλωματία and Ορθόδοξη Εκκλησία στο Ιόνιο Κράτος

Η εργασία αυτή διερευνά την εκκλησιαστική πολιτική της βρετανικής «Προστασίας» στις «Ηνωμένες Πολιτείες των Ιονίων Νήσων». Ο 19ος αιώνας είναι πολύ κρίσιμος για τον Ελληνισμό, αφού μετά από μεγάλο διάστημα ξενοκρατίας (Λατινοκρατίας για τα Ιόνια Νησιά και Οθωμανοκρατίας για τα υπόλοιπα εδάφη του) δημιουργείται το πρώτο ελεύθερο ελληνικό κράτος (1830), αλλά και το (ελληνικό) κράτος των Ιονίων Νήσων (1815), που τελικά θα οδηγήσει, μετά από συνεχείς αγώνες του επτανησιακού λαού, στην Ένωση και αφομοίωση του δευτέρου από το πρώτο (1864). Κι ενώ έχουν ερευνηθεί από την εγχώρια και διεθνή επιστημονική κοινότητα όλες, σχεδόν, οι πτυχές του κοινωνικού βίου των δύο αυτών πολιτειακών μορφωμάτων, πολύ λιγότερο έχει ασχοληθεί η έρευνα με την εκκλησιαστική πολιτική σ’ αυτά των ξένων Μεγάλων Δυνάμεων και ιδιαίτερα της Βρετανίας, που είχε τον άμεσο έλεγχο του δυτικού νησιωτικού συμπλέγματος του Ελλαδικού χώρου.
Έχει εκφρασθεί η άποψη ότι δεν υπάρχει συγκεκριμένη εκκλησιαστική πολιτική της Βρετανίας κατά την περίοδο αυτή και ότι τα εκκλησιαστικά ζητήματα ακολούθησαν απλά την ευρύτερη πολιτική της. Το πλούσιο αρχειακό υλικό, όμως, που ερευνήθηκε αποδεικνύει με απόλυτη σαφήνεια και βεβαιότητα, ότι η Αγγλία ακολουθούσε και διαμόρφωνε μία συγκεκριμένη εκκλησιαστική πολιτική στα όρια των βασικών πολιτικών στοχοθεσιών της και η οποία απέβλεπε στην πλήρη κυριαρχία της γηραιάς Αλβιόνος στην «καθ’ ημάς Ανατολή», με την εξουδετέρωση ή έστω τον περιορισμό του αντίπαλου δέους της, δηλαδή της Ορθόδοξης Ρωσικής Αυτοκρατορίας.