Ο γιος του Προμηθέα

Στα τέλη του 19ου αιώνα, οι διανοούμενοι και οι καλλιτέχνες της εποχής στέκονταν σε ένα κατώφλι που εκπροσωπούσε την οριστική ρήξη με το παρελθόν.
Σ' αυτόν τον γοργά εξελισσόμενο κόσμο, ένας μοναχικός, εκκεντρικός συγγραφέας, ο Ζοζεφέν Πελαντάν (1858-1918) ανήγαγε την ανθρώπινη δημιουργικότητα και το Κάλλος σε υπέρτατες αξίες, οι οποίες, όπως πίστευε, αποτελούσαν το τελευταίο προπύργιο ανάμεσα στην ανθρώπινη ψυχή και τον παρακμιακό υλισμό που αντιλαμβανόταν να καταπίνει τον Δυτικό Πολιτισμό. Έγραψε περισσότερα από εκατό βιβλία, και κάποιες εκατοντάδες μονογραφίες και άρθρα για να προάγει τη "Θεωρία του Κάλλους ως Θρησκεία" την οποία συνέθεσε με βάση στοιχεία του νεοπλατωνισμού, του Ορφισμού, της παγκόσμιας μυθολογίας, και της Συμβολικής Τέχνης.
Ο πυρήνας της αισθητικής του θεωρίας δίδασκε πως η ανθρωπότητα μπορούσε, και όφειλε, να εξελιχθεί πνευματικά με απώτατο στόχο την αποκατάσταση της απομάκρυνσης από το Όντως Ον. Κατ' εκείνον, ο μόνος τρόπος να συμβεί αυτό ήταν μέσα από την τέχνη. Οι μεν καλλιτέχνες όφειλαν να κατακλύσουν την εκκοσμικευμένη κοινωνία με έργα που εξέφραζαν συμβολικά τις αρχές του Κάλλους, οι δε θεατές και αναγνώστες να στοχαστούν τα συμβολικά μηνύματα που αποκρυσταλλώνονταν στα έργα αυτά. Με τον τρόπο αυτόν, πίστευε ο Πελαντάν, το ευρύ κοινό θα ανελισσόταν πνευματικά, οι ανθρώπινες σχέσεις θα αποκτούσαν νέα, πνευματική βάση, θα πυροδοτούσε μια κοινωνική αναγέννηση, και η ανθρωπότητα θα ανακάλυπτε την ουράνια καταγωγή της.
Ο βίος και το έργο του Πελαντάν είναι το αντικείμενο αυτού του βιβλίου, καταλήγοντας σ' ένα μείζον και επίκαιρο ερώτημα: κατά πόσο η φιλοσοφία και το Κάλλος έχουν κάποιο χειροπιαστό νόημα για την εποχή μας;