Τώρα αρχίζουμε την κάθοδό μας

Το μήνυμα ήταν σύντομο: «Θέλω να σε δω τώρα. Θέλω να έρθεις κοντά μου, όσο αργά κι αν είναι, και να μου πεις τι ακριβώς θέλεις από μένα».



Όταν ο Άνταμ, πολεμικός ανταποκριτής και συγγραφέας που μόλις έχει επιστρέψει από αποστολή στο Αφγανιστάν (την εποχή των επιχειρήσεων της Συμμαχίας εναντίον των Ταλιμπάν), λαμβάνει το παραπάνω μέιλ, πιστεύει ότι όλος ο κόσμος του ανήκει. Το μέιλ προέρχεται από την Άστριντ, την αμερικανίδα, επίσης ανταποκρίτρια, που ο Άνταμ γνώρισε στο πολεμικό μέτωπο, μια γυναίκα δύσκολη που όμως ασκεί ιδιαίτερη γοητεία επάνω του. Η ευτυχία του συμπληρώνεται από το γεγονός ότι ένας αμερικανός εκδότης αγοράζει έναντι σεβαστού ποσού τα δικαιώματα για το τελευταίο του βιβλίο, ένα πολεμικό θρίλερ, «σαν αυτά με τα ασημένια γράμματα στο εξώφυλλο που έχουν πάχος κάμποσες ίντσες», που ο Άνταμ, συγγραφέας απαιτητικής λογοτεχνίας, έγραψε επί τούτου: για να βγάλει λεφτά. Ο Άνταμ δηλώνει παραίτηση από την εφημερίδα του και παίρνει το πρώτο αεροπλάνο για τη Νέα Υόρκη προκειμένου να συναντήσει τον εκδότη που θα τον κάνει πλούσιο και, κυρίως, τη γυναίκα που ονειρεύεται.

Στη διάρκεια του ταξιδιού του Άνταμ συντρίμια εικόνων από το Αφγανιστάν διασταυρώνονται στο μυαλό του με τις οικείες εικόνες των φίλων και των πρώην γυναικών του στο Λονδίνο. Η πλαστή εικόνα που έχουν σχηματίσει οι φίλοι του για την ξένη χώρα του επιτρέπει να σκεφτεί την πλαστή εικόνα που και ο ίδιος σχηματίζει για εκείνους.

Στο μυθιστόρημα οι πάντες «διαβάζουν» την πραγματικότητα σύμφωνα με τις φαντασιώσεις τους και όχι όπως είναι στ' αλήθεια. Δεν διαθέτουν ούτε την αναγκαία σεμνότητα, ούτε τον μόχθο, και κυρίως ούτε τον χρόνο που χρειάζεται γι' αυτό. Μια απαίτηση που ο συγγραφέας επανειλημμένα υπογραμμίζει ότι αφορά επίσης τόσο τους συγγραφείς όσο και τους αναγνώστες της λογοτεχνίας...



Το μυθιστόρημα 'Τώρα αρχίζουμε την κάθοδό μας" ταξιδεύει τον αναγνώστη από τις πεδιάδες του ερημωμένου Αφγανιστάν στα κομψά δείπνα του μεσοαστικού Λονδίνου κι από εκεί σε μια επαρχιακή Αμερική του Νότου, απογυμνωμένη, δραματικά άγνωστη και συνταρακτικά παρακμιακή – όπως ακριβώς και το Αφγανιστάν! Κανένα άλλο μυθιστόρημα δεν περιγράφει με τόσο συνταρακτικό και πειστικό τρόπο την ομοιομορφία της βαρβαρότητας που καλύπτει σήμερα όλον τον πλανήτη.



Το πολιτικό μυθιστόρημα του Τζέιμς Μίικ, υπόδειγμα του είδους, είναι ένα σκληρό παιχνίδι ατέλειωτων ανατροπών ανάμεσα στο πλαστό και στο πραγματικό, στη φαντασίωση και στην αλήθεια, ανάμεσα στα «θρίλερ» των πολεμικών ανταποκρίσεων και στον κόσμο που ζει τα θρίλερ, ανάμεσα στην αγάπη και στον πόλεμο. Η ιστορία του δοκιμάζει τις αντιστάσεις του αναγνώστη στο ψέμα ενός σύγχρονου κόσμου όπου, σε τελική ανάλυση, δεν έχει σημασία τι διακηρύσσεις για το Αφγανιστάν, τους φίλους ή τον έρωτά σου, όσο το πόσο χρόνο διαθέτεις για να τους γνωρίσεις αληθινά…



Το βιβλίο κέρδισε το βραβείο Prince Maurice 2008 για το καλύτερο ερωτικό μυθιστόρημα της χρονιάς (με έγκυρους κριτές τους: Simon Armitage, Joanne Harris, Marina Lewycka, David Nobbs, Sarah Waters, Irvine Welsh and Richard E. Grant).

(Από τον εκδότη)