Βιολογία με κόμικς

Το βιβλίο των Τζώρτζη Μηλιά και Γιώργου Μηλιώρη «Βιολογία με κόμικς» απευθύνεται, σύμφωνα με το σημείωμα του εκδότη, στους μαθητές της Γ' Γυμνασίου, ενώ παράλληλα φιλοδοξεί να διαφωτίσει μικρούς και μεγάλους «δίνοντας απλά και με χιούμορ απάντηση σε βασικά ερωτήματα σχετικά με το ξεκίνημα της ζωής στον πλανήτη μας, την εξέλιξη, την κλωνοποίηση και τον θαυμαστό τρόπο με τον οποίο ο συνδυασμός χημικών μορίων καταλήγει σε αυτά».



Το βιβλίο ακολουθεί τη δομή των κλασικών συγγραμμάτων βιολογίας. Αρχίζει με μια εισαγωγή που στόχο έχει να καταδείξει τον ρόλο του κυττάρου ως της μονάδας της ζωής. Ο κύριος όγκος του βιβλίου είναι αφιερωμένος στη μελέτη των δομικών συστατικών του κυττάρου (πρωτεϊνών, νουκλεϊνικών οξέων, υδατανθράκων και λιπιδίων), στη θεωρία για το ξεκίνημα της ζωής και τις βασικές κυτταρικές λειτουργίες (φωτοσύνθεση, αναπνοή, πρωτεϊνοσύνθεση). Το κεφάλαιο - αναφορά στον πολλαπλασιασμό του κυττάρου, με τη μελέτη της μίτωσης και της μείωσης, οδηγεί ομαλά στη μελέτη της γενετικής και το βιβλίο ολοκληρώνεται αφιερώνοντας τα δύο τελευταία κεφάλαια στους κλάδους της εξέλιξης και της γενετικής μηχανικής. Ο δε επίλογος οδηγεί εντέχνως τον αναγνώστη σε ένα άλλο εκλαϊκευμένο ανάγνωσμα του ίδιου συγγραφέα, το οποίο αναφέρεται στην οικολογία.


Ακολουθώντας την κλασική συνταγή των εκλαϊκευμένων επιστημονικών συγγραμμάτων, μικρές προτάσεις -αξιώματα και λέξεις- κλειδιά, καθώς και την επικουρία τής πολύ καλής εικονογράφησης (η οποία επιστρατεύει και γνωστούς ήρωες αγαπημένων κόμικς, όπως ο Αστερίξ), ο συγγραφέας προσπαθεί να μεταδώσει στον αναγνώστη βασικές έννοιες της βιολογίας.


Ο βαθμός επιτυχίας αυτής της προσπάθειας ποικίλλει από κεφάλαιο σε κεφάλαιο και είναι αναμφίβολα μεγαλύτερος στο πρώτο μέρος του έργου. Αυτό δεν είναι άσχετο με την ενδογενή δυσκολία του πονήματος, χρειάζεται κανείς πολύ λιγότερα λόγια για να περιγράψει τα λιπίδια από το να δώσει τους νόμους του Μέντελ και να εξηγήσει την κληρονομικότητα ασθενειών.


Στο σύνολό του το έργο αποτελεί ένα ευχάριστο ανάγνωσμα, χωρίς λάθη στην ορολογία (εξαίρεση, ίσως, αποτελεί η υιοθέτηση του όρου «ο διπλός έλικας του DNA» αντί τού «η διπλή έλικα του DNA», όρος που χρησιμοποιείται στα πανεπιστημιακά συγγράμματα). Όσο για τον στόχο του έργου, είναι σίγουρο πως οι συγγραφείς κρατούν την υπόσχεσή τους για μια χιουμοριστική εισαγωγή στα μυστικά της ζωής.

Ιωάννα Σουφλέρη, «ΤΟ ΒΗΜΑ», 15-02-1998