Γκρεμίζοντας το τείχος της σιωπής

Tο φαινόμενο της παιδικής κακοποίησης μαστίζει τις κοινωνίες, συχνά παραμένοντας ένα καλά κρυμμένο οικογενειακό μυστικό. Η άρνηση του αδαούς γονιού να εγκαταλείψει μια «διαπαιδαγώγηση» που καταχράται την απεριόριστη εμπιστοσύνη του παιδιού και τη λαχτάρα του για αγάπη είναι καταστροφική. Η οδύνη του κακοποιημένου παιδιού, χαραγμένη στην ψυχή και το σώμα του, εκδηλώνεται αργότερα με αυτοκαταστροφικές ενέργειες ή με βάναυση συμπεριφορά απέναντι στα δικά του παιδιά και σε άλλους ανθρώπους. Η Alice Miller, μέσα από πλήθος παραδειγμάτων και, κυρίως, μέσα από μια ψυχοϊστορική ανάλυση των περιπτώσεων του Αδόλφου Χίτλερ και του Νικολάε Τσαουσέσκου, φωτίζει τον τρόπο με τον οποίο η φρίκη της παιδικής ηλικίας μετατρέπεται σε φρίκη που αφορά ολόκληρους λαούς, και μάλιστα… «για το καλό τους».

Τούτος ο φαύλος κύκλος μπορεί να σπάσει, αν η ιστορία των ανθρώπων που βίωσαν μια τραυματική παιδική ηλικία αναγνωριστεί σε συνειδητό επίπεδο, αν η κοινωνία επιλέξει να εισακούσει τα σήματα κινδύνου που εκπέμπει το σώμα τους, αν γκρεμιστεί συθέμελα το τείχος της σιωπής που υψώνεται γύρω από τον πόνο της παιδικής ηλικίας.


Τα άτομα που γνωρίζουν και νιώθουν τι τους συνέβη όταν ήταν παιδιά, δεν θα θελήσουν ποτέ να βλάψουν τον εαυτό τους ή τους άλλους – θα επιθυμούν να προστατεύουν τη ζωή και όχι να την καταστρέφουν, αφού αυτή είναι η βιολογική επιταγή μας: να ζούμε και να διαφυλάσσουμε τη ζωή.