Μετά την πανδημία Covid-19

Ξαφνικά (;) µια κοινωνία που συζητούσε για νοσηλευτές-ροµπότ και 3D εκτυπώσεις ανθρώπινων οργάνων αποδείχθηκε ανοχύρωτη απέναντι σε µια τόσο στοιχειακή δοµή, όπως ένας RNA ιός.
Στις ΗΠΑ, µε το πλέον σύγχρονο –όπως εµφανιζόταν– σύστηµα υγείας, οι υγειονοµικοί αναγκάζονταν να φορούν σακούλες σκουπιδιών επειδή είχαν εξαντληθεί οι προστατευτικές στολές.
Ζηλωτές της ελεύθερης αγοράς ανακάλυψαν την ανάγκη της κρατικής παρέµβασης, ενώ οπαδοί των θεωριών περί του «τέλους της εργασίας» ανακάλυψαν τον αναντικατάστατο ρόλο των Απαρατήρητων, των εργαζόµενων στη διατροφική αλυσίδα, στις υπηρεσίες delivery, στην παραγωγή υγειονοµικού υλικού.
Θιασώτες της «παγκοσµιοποίησης» έκλειναν τα σύνορα και υπέρµαχοι της «ενωµένης Ευρώπης» βρίσκονταν ενώπιον µιας Ευρωπαϊκής Ένωσης στην οποία κυριαρχούσε το «ο σώζων εαυτόν σωθήτω».
Ιεραπόστολοι ενός µοντέλου περίθαλψης που θα πρέπει να λειτουργεί µε όρους αγοράς ανακάλυπταν τον αναντικατάστατο ρόλο του δηµόσιου συστήµατος υγείας.
Από τη µια, αυτές οι αντιφάσεις. Από την άλλη, το lockdown και η διαπίστωση ότι ο µ.κ. (µετά κορωνοϊό) κόσµος θα είναι πολύ διαφορετικός. Τι βρίσκεται πίσω από όλα αυτά; Μπορούν να ιχνηλατηθούν εσωτερικές συνάφειες, να αποκρυπτογραφηθούν συσχετίσεις µεταξύ φαινοµενικά µη σχετιζόµενων παραγόντων;
Καθώς συγκεντρωνόταν βήµα βήµα, µέρα µέρα, η πρώτη ύλη του βιβλίου, άρχιζε να σχηµατίζεται πιο ευδιάκριτα η εικόνα του παζλ· να µορφοποιούνται οι καταστατικές αρχές που διαπερνούσαν τις εξελίξεις σαν «κόκκινη κλωστή». Θα µπορούσαµε να τις αποκαλέσουµε Ιππότες της καπιταλιστικής Αποκάλυψης: ιδιωτική ιδιοκτησία – εµπορευµατοποίηση – εκµετάλλευση – ανταγωνισµός – καταπίεση.
Η πανδηµία τις έφερε µε σαφή τρόπο στο προσκήνιο. Και µαζί το ερώτηµα: «Τι είδους κόσµο θέλουµε;».