Η τελευταία νύχτα

Μια ώριμη γυναίκα, η Αν Γκραντ, ύστερα από τρείς γάμους και πέντε παιδιά, μόνη στην πολυτελή κρεβατοκάμαρά της, αναπολεί τα χρόνια που πέρασαν, τους μεγάλους της έρωτες, τις πίκρες, τις χαρές που έζησε...
Θυμάται ξανά εκείνο το ζεστό καλοκαιρινό βράδυ, σαράντα χρόνια πριν, στον γάμο της καλύτερης φίλης της. Τότε γνώρισε τον άντρα που τη σημάδεψε και χάθηκε απ' τη ζωή της αφήνοντας μέσα της μια βαθιά πληγή που ποτέ δεν έκλεισε...
Εκείνο το βράδυ, ανάμεσα στους καλοντυμένους και εύθυμους καλεσμένους που πίνουν σαμπάνια και χορεύουν αισθαντικά μπλουζ, συναντά τον Χάρις Αρντεν, έναν εντυπωσιακά γοητευτικό άντρα, περιστοιχισμένο από ωραίες κοπέλες. Θα την ξεχωρίσει ανάμεσα σ' όλες τις άλλες και θα ζήσουν μαζί τον κεραυνοβόλο έρωτα, έναν έρωτα άξαφνο, παθιασμένο, τυφλό, ώς τη στιγμή που θα της αποκαλύψει πως στη ζωή του υπάρχει μια άλλη γυναίκα...





Στο «Απόβραδο» η Σούζαν Μινό χρησιμοποιεί τεχνικές που έχει εφαρμόσει και στα προηγούμενα βιβλία της: τη λεπτομερή καταγραφή της εσωτερικής ζωής των ηρώων, τους ελλειπτικούς διαλόγους, την τολμηρή φόρμα και τη μη γραμμική αφήγηση, τεχνικές χαρακτηριστικές των μυθιστορημάτων που έχουν επηρεαστεί από τους κολοσσούς του μοντερνισμού, Γουλφ και Τζόις.

Με συνεχείς χρονικές παλινδρομήσεις αποδίδει τη ζωή μιας γυναίκας, της Αν Γκραντ, η οποία γνωρίζει πως της απομένουν λίγοι μήνες για να ζήσει και που καθηλωμένη αναπολεί την προηγούμενη ζωή της. Οι αναμνήσεις της, όπως περιγράφονται στα παραληρήματά της, δεν συμβαδίζουν με την εικόνα που έχουν οι γύρω από αυτή συγκεντρωμένοι φίλοι και συγγενείς. Το σύνθετο πορτρέτο της ηλικιωμένης γυναίκας δίνεται αποσπασματικά, καθώς η συγγραφέας επιχειρεί να αποδώσει τη ρευστή φύση του λόγου της και την ιδιαιτερότητα της πνευματικής της κατάστασης. Η Αν Γκραντ, παντρεμένη, με τρεις γάμους και πέντε παιδιά, έχει τώρα εστιάσει σε μια μοιραία στιγμή της ζωής της, σαράντα χρόνια πριν, σε ένα και μόνο Σαββατοκύριακο, που ο απόηχός του μοιάζει να ακούγεται σε όλη της τη ζωή, ένα Σαββατοκύριακο που εμπεριέχει ένα αυτοκινητικό δυστύχημα και την έναρξη ενός μεγάλου έρωτα.

Ακινητοποιημένη στο κρεβάτι ανασυνθέτει τις λεπτομέρειες του γεγονότος, ενώ διαπιστώνει πως ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής σβήνει και χάνεται. Η πειραματική φόρμα του μυθιστορήματος και η λυρική γραφή στα κεφάλαια χωρίς στίξη επιχειρούν να αποδώσουν τη ρευστότητα της μνήμης, καθώς αποπειράται η ανάδυση λησμονημένων προσώπων και αισθήσεων, ενώ κάποιες στιγμές η επιρροή του μονολόγου της Μόλι, από τον «Οδυσσέα» του Τζόις, είναι εμφανής.

ΑΡΓΥΡΩ ΜΑΝΤΟΓΛΟΥ, ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ - 14/12/2001