Το κοραλλί τετράδιο

Ο δωδεκάχρονος Ιορδάνης πιστεύει πως ένα αόρατο, μοχθηρό χέρι τού στέρησε τους γονείς του και ανέτρεψε ό,τι γνώριζε ως κόσμο του. Βυθισμένος στο πένθος, τον φόβο και τον θυμό ξεκινάει μια δύσκολη νέα ζωή κάτω απ’ τις στοργικές φτερούγες του παππού του σε ένα μικρό νησί του Αιγαίου. Η γνωριμία του με τον λίγο μεγαλύτερο Λουκά, φαίνεται να είναι το τερτίπι της ζωής για να τον τραβήξει μπροστά, ώστε να σπάσει τα τείχη της μοναχικότητας, να ανακαλύψει ξανά την πρόωρα χαμένη παιδικότητά του και να ενταχθεί απόλυτα στην παρέα των παιδιών του νησιού.
Οι πρόσφυγες που θα ξεβράσει η θάλασσα στο νησί, μαζί με τις προσωπικές τους τραγωδίες και τον αγώνα τους για επιβίωση, θα αλλοιώσουν την εικόνα που έχει για τον κόσμο, αποκαλύπτοντάς του με οδυνηρό τρόπο το αποτρόπαιο πρόσωπο της ανθρώπινης φύσης.
Οι κάτοικοι του νησιού θα χωριστούν σε στρατόπεδα, θα αναμετρηθούν με αλήθειες και ψέματα, με το μίσος και την αγάπη, τη βία και την ανθρωπιά, την εκδίκηση και τη συγχώρεση. Αναγκασμένα να ωριμάσουν απότομα, τα παιδιά θα βρεθούν αντιμέτωπα με την πραγματικότητα και θα κληθούν να κάνουν τις επιλογές τους.

Με ματιά κρυστάλλινη σαν την παιδική αθωότητα, η συγγραφέας μπολιάζει την ψυχή μας με φως ενάντια στα επικίνδυνα σκοτάδια των καιρών.


«...Η γυναίκα μού έδειξε με μια κίνηση του κεφαλιού το καφενείο που φάνηκε στο βάθος του λιθόστρωτου καλντεριμιού. Στο πάτωμα του μαγαζιού ήταν καθισμένοι ανάρκουδα γυναίκες, παιδιά και άντρες, όλοι βρεγμένοι με αλμυρό νερό, νερό της θάλασσας και των δακρύων. Δεν χρειάστηκε να δω κάτι άλλο για να καταλάβω τι είχε συμβεί. Δεν είχα φανταστεί, όμως, πως μπορεί και στο δικό μας νησί να ξεβράσει η θάλασσα πρόσφυγες.
Στη σύντομη ζωή της, η Ίρβα είχε προλάβει να συνδέσει τον θάνατο των ανθρώπων μόνο με τον πόλεμο. Θυμήθηκα μερικά μικρά παιδιά, που συνάντησα το μεσημέρι επιστρέφοντας από το κάστρο, που έπαιζαν πόλεμο· κι εγώ έπαιζα στο πάρκο και στο προαύλιο του σχολείου. Ήξερα πώς ήταν ο ψεύτικος πόλεμος με τα παιδιά στη γειτονιά ή με τα παιχνίδια μου, ήξερα τον πόλεμο από λίγες σκηνές ταινιών, ήξερα και λίγο από τις ειδήσεις.
Ο αληθινός πόλεμος όμως, αυτός που έρχεται και σε βρίσκει ξαφνικά, δεν ήξερα πώς ήταν. Τώρα συνειδητοποιούσα πως δεν είναι παιχνίδι, ο πόλεμος είναι πόνος, είναι φρίκη, είναι φόβος, είναι ζωές διαλυμένες, είναι θάνατος...»