Διαδρομή 35 και κάτι

"Η ιστορία είχε αρχή, μέση, τέλος όπως θα το ήθελε εκείνη ίσως να είχε γίνει, ή και οι δύο, αλλά το μίσος πελώριο φίδι τους τύλιξε και πρώτη φορά κοιτάχτηκαν από τόσο κοντά και γυμνοί. "Δεν καταλαβαίνω" η φωνή του ενοχλημένη και έδειξε άξαφνο ενδιαφέρον για τις εγκαταστάσεις στο εργοστάσιο "κοκκινόχρωμα; άργιλος; δεν έχω ξαναδεί αυτό το υλικό! Μοιάζει με αστερίτη, είναι;" "Κοίταξέ με, είμαι εγώ, δεν είμαι εκείνη, το σπέρμα σου βαθιά μέσα μου σαπίζει, μη φεύγεις, τα σώματά μας στα χαλίλια χράχτηκαν άτσαλα, μη με αφήνεις, θα το κρατήσω το σπέρμα συ σάπιο και ύπουλο, γιατί δεν είσαι εκείνος που με πάθος ήθελα και γω δεν ήμουνα ποτέ αυτή η ξέγνοιαστη γυναίκα που αγαπούσες. Τώρα όμως, αυτή τη στιγμή, είμαστε μόνοι, εμείς, ολομόναχοι, χωρίς τους άλλους δύο, και ο έρωτάς μας φριχτή απαίσια πράξη για δολοφόνους, για αυτό άφησε με να κρατήσω αυτό το απαίσιο σπέρμα, το φίδι τυλίχτηκε γύρω μας, αδύνατο να ξεφύγουμε." Και έγινε το κακό. Τότε ακριβώς. Χωρίς φιλί, χωρίς όπλο, χωρίς λέξη, χωρίς τα μάτια του δολοφόνου να δουν μια στιγμή έστω το πτώμα. Ακίνητα όλα, και το τοπίο μαύριζε και για πρώτη φορά ήρθαν οι γλάροι."