Η Μπέμπα, οι άλλες και το πήδημα

Η Μπέμπα ήρθε και ρίζωσε στην Αθήνα με το τέλος του πολέμου. Κανένας δεν ήξερε το πραγματικό της όνομα, στο κουδούνι έγραφε μόνο αυτό: Μπέμπα. Χωρίς επίθετο. Και με μπογιά κόκκινη η λέξη μπάσταρδη από κάτω και το στίγμα της επαγγελματικής ταυτότητας "γυναίκες στο πεζοδρόμιο". Γυναίκες μεγαλόσωμες που παραπέμπουν στο αντρικό μοντέλο της λαχαναγοράς με σκληρό προφίλ και χέρια σαν κουπιά και τραγουδάνε με φωνή βραχνή και με θηλυκά τσακίσματα τον νταλικιέρη και τον Αράπη τον σκύλο σε δική τους διασκευή. Τα απομεσήμερα της Κυριακής στη μκρή πλατεία έρχονταν κάθε λογής τύποι και τα ζάρια μπλέκονταν με τις παραγγελίες της παρέαςπου τραγούδαγε με πάθος "μόνο ένα παληκάρι δεν μπορεί να κοιμηθεί" και τότε έβγαινε στο σεργιάνι η ίδια η Μπέμπα αυτοπροσώπος και σαν να περίμεναν να φανεί η κορμοστασιά της όλα μαζί τα πρόσωπα που οι λογικοί της γής θα τα έλεγαν περιθωριακά συστήνονταν με τα μικρά τους ονόματα. Και ήτανε σκέτο νταβατζιλίκι και μόστρα για τα αγόρια που γίνονταν άντρες στης Μπέμπας κάνοντας ανορθόδοξο έρωτα με τους ομοφύλους τους. Τις νύχτες ακούγεται μια παράξενη μουσική και τότε είναι η ώρα του λύκου που λένε γιατί βγαίνουν οι γυναίκες που παλιά ήταν άντρες και σεργιανάνε στους άδειους δρόμους και ένα κλάμα γοερό τις ακολουθεί και λένε πολλά για τη ζωή τους την καινούργια και την άγνωστη.