Και όλα αυτά για ένα πήδημα

Φωκίωνος Νέγρη βράδυ καλοκαιριού στα σκαλοπάτια της πολυκατοικίας την είδα πρώτη φορά ή μάλλος την άκουσα που έλεγε τα δικά της. Η Κατερίνα. Πρόσωπο περιθωριακό, πυκνά κατσαρά μαλλιά γκρίζα και τα μάτια της ίδιο χρώμα με εκείνο της καταιγίδας, σταχτί και μπόρα. Μου μίλησε πρώτη. Βραχνή φωνή που έκανε κοκοράκια στις ψιλές νότες της "να με αφήσει ήσυχη, να σας καταπιεί το μαύρο σκοτάδι τέτοια μουνόπανα που είσαστε, φτου! Παρακαλώ πολύ κυρία, ρίξτε μια ματιά στα πράγματά μουόσο να κάνω ένα τηλεφώνημα σε αυτή τη γαμημένη την αλλήθωρη που μου είπε πως έχει αναλάβει από τις κοινωνικές ασφάλειες το τομάρι μου να το νοιάζεται, λέει. Ευχαριστώ. Φτού σας μουνόπανα". Πολύχρωμος ο κόσμος της Πλατείας. Ο Σάκης που είχε "πάρει" όλα τα τεκνά της Πλατείας και που πλήρωνε γερά, είχε ένα επίθετο σαν Τσιμπερδόπουλος ή κάτι τέτοιο. Γδυνόταν πρώτος στο κατακόκκινο του δωματίου και τα ντεζαμπιγιέ και οι ζαρτιέρες του τα σάστιζαν τα παιδιά και μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες η γυναίκα που έκρυβε με τρόμο μέσα του μια ολόκληρη ζωή έδινε τον πιο ωραίο της εαυτό, ένα ρεσιτάλ δεξιοτεχνίας και πάθους. Ο Σάκης που ήθελε να τον φωνάζουν Μπέμπα. "Ποιός μένει εδώ;" Χωρίς απάντηση η ερώτηση γέμισε την ατμόσφαιρα με ερωτηματικά και το "ανάκτορο" όπως το έλεγε η γειτονιά μετεωριζόταν μέσα στο αμφίβολο φως μιας νύχτας που την έλεγαν απλά "η νύχτα του έρωτα". Δηιγιόντουσαν ιστορίες για Ρωμαϊκές νύχτες με όργια ακατανόμαστα - και ποιό πρωτο στατούσε καλέ; - εκείνος, ο Βαγγέλης η κορμάρα -