Ο ήλιος δύω

Είναι η ιστορία της Ζωής σαν μια στιγμή που διαρκεί, η απόδρασή της, ό,τι αφήνει πίσω της. Είναι τα κομάτια από την ιστορίατου Κυριάκου και του Ζήσιμου, η δολοφονία της Κλείτας, όλα, όπως η Ζωή τα βλέπει μέσα από τη ζαλάδα της σκόνης και του ψηλού πυρετού.

«… γιατί όπως άλλοι έχουν εκπαιδευτεί στις τέχνες του πολέμου, στο τόξο, στο ακόντιο, στη σκοποβολή, έτσι κι εγώ έχω μάθει να μένω ώρες ακίνητη στο σκοτάδι… Είχα στο στόμα μου γεύση από αίμα. Το αίμα δεν ήταν δικό μου, ήταν δικό της. Κόκκινο μελάνι τυπογραφείου. Η μια πλευρά του περιπτέρου σκεπασμένη με εφημερίδες, στην πρώτη σελίδα η φωτογραφία της Κλείτας –το ένα μάτι άδειο, ματωμένο πρόσωπο, ματωμένο στήθος… Κι όμως εγώ τον είχα στείλει στην Κλείτα και στον Κορυδαλλό».