Σκόρπια δύναμη

Το δωμάτιο βράζει στους 40 βαθμούς. Ο κύριος Στέλιος μπαίνει μέσα τρομαγμένος. Έχω ξεκουμπώσει το φουστάνι μου και δροσίζομαι βρέχοντας την πετσέτα. Μπαίνει χωρίς να χτυπήσει και κοιτάζει άφωνος το στήθος μου, ξαναθυμάται το φόβο του: «Κάποιος ήρθε και ρωτούσε, πρέπει να φύγεις, ψάχνουν για μια κοπέλα με κόκκινο φουστάνι.» Του ξαναλέω: «Αφησα τον άντρα μου γιατί μ' απατούσε με μια κοκκινομάλλα -αυτό είναι και δε θέλω να με βρει.» Ξέρω πως δε με πιστεύει, απλώνει το χέρι του και μου πιάνει το στήθος, το κρατάει σφιχτά στη χούφτα του κι έπειτα χαϊδεύει ανάλαφρα, πότε το ένα πότε το άλλο. «Καλά, θα σου χτυπήσω τα ξημερώματα.» Φεύγει τρέχοντας, τον ακούω να μπαίνει στην τουαλέτα του διαδρόμου και σχεδόν αμέσως ακούω το καζανάκι. Βγάζω το κεφάλι μου στο φωταγωγό, απόψε έχασα το ραντεβού με το φεγγάρι. Κουμπώνω το φουστάνι μου και ξαπλώνω στο κρεβάτι. Το φως του γλόμπου είναι τόσο απελπιστικά αδύναμο, δε με θαμπώνει καθώς κοιτάζω τα ραγίσματα στο ταβάνι που είναι σαν γραμμές σε ανοιχτή παλάμη. Της ζωής και του θανάτου, της αγάπης και του θανάτου. Γραμμές παράλληλες που ξαφνικά στρίβουν και συναντιούνται, άλλες που κόβονται, άλλες που σβήνουν και χάνεται η ζωή μου...