Η φρίκη μιας παρωδίας

Η επανάληψη μιας ιστορικής τραγωδίας σαν φάρσας δεν έχει τίποτα το καθησυχαστικό. Η φάρσα δεν καταργεί την τραγωδία, μια παρωδία δεν ακυρώνει την φρίκη. Η βαλκανική παρωδία γερμανικού Ναζισμού που επιδεικνύουν οι μεταμοντέρνοι χιτλερικοί της «Χρυσής Αυγής» δεν μπορεί να αγνοηθεί ή να υποτιμηθεί.

Η άνοδος της «Χρυσής Αυγής» αποτελεί ένα νέο στοιχείο στην ευρωπαϊκή πολιτική. Δεν πρόκειται για την ελληνική εκδοχή του γαλλικού Front National του Le Pen ή άλλων κομμάτων της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς. Είναι ένα ανοιχτά και προκλητικά Ναζιστικό κόμμα που υμνεί την αντισημιτική θηριωδία του Άουσβιτς και το Τρίτο Ράιχ, ασκεί ρατσιστική τρομοκρατία και κερδοσκοπεί επικίνδυνα πάνω στην κοινωνική απελπισία, σε συνθήκες μιας συστημικής κρίσης που διαλύει τον κοινωνικό ιστό και απονομιμοποιεί το πολιτικό κοινοβουλευτικό σύστημα. Βρίσκει απήχηση, δρέπει εκατοντάδες χιλιάδες ψήφους, τρέφεται από την κοινωνική σήψη, προσπαθεί να μετατραπεί σε μαζικό κίνημα. Έχει τις δικές της ομάδες κρούσης –χαρακτηριστικό γνώρισμα του ιστορικού φασισμού– που εγκληματούν συστηματικά και ατιμώρητα ενάντια σε μετανάστες, άλλες μειονότητες, αγωνιστές, ελεύθερους κοινωνικούς χώρους, ενάντια σε δυνάμεις της Αριστεράς και του αντιεξουσιαστικού χώρου, με κρατική κάλυψη.

Πώς λειτουργεί σήμερα η κεντρική στο Ναζισμό (αντι)έννοια του «Υπανθρώπου» που με αφετηρία τον αρχέτυπο-καρικατούρα του Εβραίου απλώνεται τώρα στους μετανάστες, τα θύματα της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης και της κρίσης της, αλλά και σ’ άλλες ομάδες του πληθυσμού; Γιατί «βιολογικοποιείται» και «ιατρικοποιείται» η κρίση σήμερα από τους φασίστες αλλά και το επίσημο Κράτος (διαπόμπευση οροθετικών γυναικών, «επιχείρηση Θέτις» κατά των τοξικομανών κλπ.); Ποια είναι η κρίση υποκειμενοποίησης σε συνθήκες καθολικής κρίσης, την οποία εκμεταλλεύεται ο ναζισμός; Ποια είναι η κρίση εξουσίας σε συνθήκες καπιταλιστικής χρεοκοπίας, πώς λειτουργεί σαν υποστύλωμα της κυριαρχίας των «από πάνω» ο φασισμός; Ποιά τα όριά τους, πώς θα ανατραπούν και θα υπάρξει μια επαναστατική υπέρβαση με την κινητοποίηση και την χειραφέτηση των «από κάτω»; Ποιο το μάθημα των πρόσφατων αγώνων στην Ελλάδα και διεθνώς, προπαντός από την επαναστατική Αραβική Άνοιξη;

Τα ερωτήματα αυτά ανιχνεύει το βιβλίο, καρπός ομιλιών σε αντιφασιστικές εκδηλώσεις, με οδηγούς την μέθοδο του Μαρξ, τις αναλύσεις του Τρότσκυ αλλά και τους νέους δρόμους που άνοιξαν στην θεωρία ο Michel Foucault και ο Alain Badiou, από την σκοπιά της πάλης για την καθολική ανθρώπινη χειραφέτηση.