Η πύλη

«Και τότε έγινε μια φουρτούνα μέσα του, μαύρισε το μυαλό μου από το κακό και το μίσος και είπα θα τον σκοτώσω και τον πήρα από πίσω, όλο βαστιότανε απ' τα ντουβάρια να μην πέσει και τρία σπίτια πιο πάνω τον προσπέρασα κι έκανα γρήγορα το σοκάκι για να βγω μπροστά του και τον περίμενα με τον μπαλτά στο χέρι κι όταν με ζύγωσε του φανερώθηκα, έεε είπε και σήκωσε το κεφάλι να δει ποιος ήμουνε μα δεν πρόλαβε, η μπαλταδιά τον βρήκε στο στήθος και τον χτύπησα πλαγιαστά σαν να 'κοβα δέντρο και χώθηκε το σίδερο μισή σπιθαμή μέσα στα κόκκαλά του και βόγκηξε και βρόντηξε πάνω στο ντουβάρι κι όπως τράβηξα τον μπαλτά έπεσε χάμω σαν κούτσουρο κι εγώ άρχισα να πελεκάω κι ο μπαλτάς τσάκιζε μπράτσα και καλάμια ώμους κι ύστερα του 'κοψα του κεφάλι και το 'μπηξα στον αντικρινό φράχτη».


Με την αμεσότητα του «προφορικού» λόγου, ο Γεράσιμος Καλλιπολίτης καταγράφει όσα γεγονότα και περιστατικά σημάδεψαν οριστικά τη ζωή του. Διασχίζοντας την καμένη γη του εμφυλίου πολέμου θα χάσει το πρόσωπό του, την ταυτότητά του, θα γίνει ένας «άγνωστος». Μόνος προσανατολισμός και αφετηρία του ο έρωτάς του για την Ελένη. Αυτός ο έρωτας θα γίνει η καταγωγή, η συνείδηση και η ταυτότητά του.