Η ενδοκρινολογία του έρωτα. Ορμόνες και κανόνες

Ορμόνες, μικρά μόρια, ικανά για όλα πρακτικά. Ορμόνες, μεταφορείς σημάτων βιοχημικών αν το δεις επιστημονικά, σημάτων ζωής και πεμπτουσίας, αν το δεις φιλοσοφικά. Γένους θηλυκού παρεμπιπτόντως. Σαν τις μάρκες των αυτοκινήτων. Ερωτικές και αλήτισσες μαζί.

Είναι μια στιγμή που η φύση ανοίγει διάπλατα, που οι αδένες αυξάνουν την έκκριση ορμονών, που η πλάση σε τοποθετεί εκεί που ανήκεις. Τη φορά που σε κάθε άνθρωπο ξυπνάει όλο αυτό το μεγαλειώδες δημιούργημα της υπόφυσης, του συντονιστή των ορμονών και μας ραντίζει με αυτή τη μαγεία των ορμονών που τρέχουν ιλιγγιωδώς μέσω του αίματος και ξυπνάνε τις γονάδες μας, τους όρχεις και τις ωοθήκες, και εμείς, οι πρωτόγονοι, φτερουγίζουμε σαν τις πεταλούδες.

Και μετά σεξ, με ή χωρίς συναίσθημα, με πιο πολλή ματαίωση, παρά χαρά. Και καλά με προοπτική, αλλά κατά βάθος ορμή και ένστικτο.

Μάλλον η φύση έστησε καλά αυτό το μαγικό και απίστευτα καλά οργανωμένο παιχνίδι, με το φλερτ, τον ερεθισμό, τη στύση, τη γυναικεία εφύγρανση και τελικά τον σεισμό των πολλών ρίχτερ που λέγεται οργασμός. Πιστεύει κανείς μας ότι αν δεν ήταν ωραία η ερωτική πράξη, θα την δοκιμάζαμε;

Έρως –λοιπόν– ανίκατε μάχαν, ή απλό κυνήγι οργασμού και ηδονής, φιλτραρισμένου και τυλιγμένου με λαμέ και φαντεζι περιτύλιγμα;

Τη νοιάζει λέτε τη φύση αν έχουμε οργασμό, ή μήπως απλά μας θολώνει, ώστε να κάνουμε απογόνους και να συνεχίσουμε το είδος;

Ιδού η απορία, ιδού και το κίνητρό μου να γράψω…



ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ:

Δες τι ορίζει αυτός ο μάγος της φύσης που λέγεται ορμόνη, που την έδωσε η φύση (ίσως και ο Θεός) για να γουστάρουμε, για να κινητοποιούμαστε, για να σηκωνόμαστε από τον καναπέ και να κυνηγάμε την αιτία της ύπαρξής μας, της παρουσίας μας στη φύση. Δες τι θα πει ένστικτο, γιατί δόθηκε το ένστικτο και τι χρειάζεται στο σώμα το οιστρογόνο, το ανδρογόνο και αυτή η μαγική και ερωτική χημεία που μας κάνει να βιώνουμε το ιερότερο των συναισθημάτων, τον έρωτα και την παρόρμηση.

[…]

Η αγάπη για την ψυχή και για το πνεύμα που συνοδεύεται από τη μετουσίωση σε ερωτική και σωματική συνένωση, είναι η επιτομή της επιθυμίας και της πραγμάτωσής της. Τώρα που γράφω βάζω στο ριπιτ ένα τραγούδι που για εμένα σημαίνει πολλά (δεν έχει σημασία, το ξέρω, απλά έχω σταγόνες ματαιοδοξίας και το γράφω, δε βαριέσαι). Στο ριπίτ για να κρατάει πάνω από 5 και 52 δευτερόλεπτα της κανονικής διάρκειας το τραγούδι και να μου δημιουργεί παρατεταμένη ατμόσφαιρα, τέτοια ώστε να ανατάσσομαι ψυχικά και να ανεβαίνω στο επίπεδο της συναισθηματικής και ψυχικής τελείωσης, τέτοιο ως είναι ο έρωτας και το νοερό ταξίδι.

Εικάζω ότι αν το ξαναδιαβάσω, θα πρέπει να είμαι μάλλον πιο ρομαντικός από πριν, από στιγμές που κατακεραύνωνα σκωπτικά συμπεριφορές και απόψεις εκκλησίας από τη μία και σύγχρονης πορνείας, από την άλλη. Για εμένα αυτή η μουσική τώρα είναι κάποιοι που κάποτε συνόδευσαν τα πρώτα μου ερωτικά σκιρτήματα στην εφηβεία, που λέγονται Simon & Garfunkel και που εξύμνησαν κάτι μεταξύ ροκ, ποπ και έρωτα, απογειώνοντας ορδές κόσμου στο Central Park της Νέας Υόρκης το 1981. Κάποιοι μουσικοί που απλά βρέθηκαν εκεί στην κατάλληλη στιγμή, τότε δηλαδή που οι εκλυτικές ορμόνες της υπόφυσής μου ξύπνησαν ένα πρωινό που έκανα μαθηματικά και με έκαναν να φτερουγίσω, να πεταρίσω σαν να έχω μια εσωτερική φούντωση και να σκεφτώ (για πρώτη φορά στη ζωή μου, εξ’ ου και το θυμάμαι) ένα κορίτσι από το σχολείο.

[…]

Τη φορά που σε κάθε άνθρωπο ξυπνάει όλο αυτό το μεγαλειώδες δημιούργημα της υπόφυσης, του συντονιστή των ορμονών και μας ραντίζει με αυτή τη μαγεία των ορμονών που τρέχουν ιλιγγιωδώς μέσω του αίματος και ξυπνάνε τις γονάδες μας, τους όρχεις και τις ωοθήκες, ώστε να παράξουν σεισμό πολλών ρίχτερ. Ρίχτερ ή μποφόρ, πολλά, τόσο πολλά που να μας κάνουν να ξανασκεφτούμε το κορίτσι μας οι στρέιτ, το αγόρι τους οι γκει, τον όποιον ο διαφυλικός, ό,τι του γουστάρει του καθένα στην τελική σε αυτή τη φύση, γιατί απλά το γουστάρει και γιατί όσοι νόμοι και να βγουν, όσες νόρμες και να μπουν, θα το γουστάρει, θα τον ξυπνάει, θα τον καρδιοχτυπά και θα τον κάνει να νιώθει ότι πλημμύρισε με χαρά. Ρίχτερ και μποφόρ ικανά να απλώνουν πέπλο και να βάζουν ένα φίλτρο μπροστά από όλα, ώστε να τα βλέπει ο άνθρωπος ωραιότερα.

Στην ιατρική όλα ορίζονται ώστε να μπορούν να περιγραφούν. Αν λοιπόν ορίσουμε κάπως έτσι τον έρωτα, τότε είναι από τα ωραιότερα συναισθήματα και σας προκαλώ να τον αντιλαμβάνεστε ως τέτοιο, να τον ζείτε και να τον αφήνετε να μπει παντού. Τον ορίσαμε άλλωστε, άρα τον δεχθήκαμε, τον προσδιορίσαμε και τον περιγράφουμε. Μένει μόνο να τον αποδεχθούμε και να τον απενοχοποιήσουμε.

Μόνη παρέμβαση σε αυτό το μικρό ταξίδι που κάναμε σε αυτές τις σελίδες, μόνη παρέμβαση στον ορισμό που δώσαμε στον έρωτα, είναι ότι ο έρωτας έχει κάτι περισσότερο από στεγνή ιατρική περιγραφή και αυτό δεν είναι άλλο από το ότι μπορεί να οριστεί αυθαίρετα από τον καθένα. Ο καθένας μπορεί και δικαιούται να τον νιώσει με μουσική υπόκρουση από Βιβάλντι και Μπιτλς μέχρι λαϊκά καψουροτράγουδα πιωμένος και να τον νιώσει όπως θέλει, όσο θέλει, προς όποιον θέλει και για όσο θέλει.

Ο έρωτας είναι η σχετικά απτή περιγραφή της ψυχικής ανάτασης και ολοκλήρωσης, είναι το ωραίο χρωματιστό φίλτρο σε όλα.

Σε κάθε έμβιο ον, είναι το εναρκτήριο λάκτισμα σε ένα παιχνίδι που ξυπνάει όλες τις αισθήσεις να δουλέψουν και να ολοκληρωθούν σε μία μοναδικής ιερότητας ερωτική πράξη, κορύφωσης και οργασμού, με απώτερο σκοπό ίσως την αναπαραγωγή, ίσως και την παροδική χαρά.

Ανάλογα πώς θα το δει ο καθένας …η φύση –πάντως- μας άφησε αυτή την επιλογή.

Σειρά σας.