Backpack

Στην Αθήνα του σήμερα, η παράδοση ενός Backpack σε ένα διαμέρισμα προκαλεί έκπληξη, αναστάτωση, απορίες και ανατροπές. Το χαμένο σακίδιο, που έχει αφεθεί επιμελώς και εσκεμμένα, κάπου στο πολύβουο μετρό, περιλαμβάνει όχι μόνο πολύτιμο περιεχόμενο αλλά και απαντήσεις σε κρίσιμα και στοιχειωμένα ερωτήματα.

Η ΓΥΝΑΙΚΑ η παραλήπτρια και ο ΑΝΔΡΑΣ ο κομιστής, τελείως άγνωστοι μεταξύ τους, ταυτίζονται με όσα έρχονται στο φως, ο καθένας για τους δικούς του λόγους.

Οι αποκαλύψεις προελαύνουν. Το μυστήριο θεριεύει. Όσα φάνταζαν άρρητα και καλά κρυμμένα, αρχίζουν και ηχούν σαν συναγερμός.

Η απρόσμενη συνάντηση των δύο διαφορετικών ανθρώπων καθιστά επιτακτική τη συνεργασία τους, ενώ, συγχρόνως, γεννά αμφιβολίες, διλήμματα, ενοχές και συγκρούσεις.

Όλα τίθενται εν αμφιβόλω, την ώρα που ένα τρίτο πρόσωπο, καθορίζει τις αποφάσεις και τις πράξεις τους. Οι δύο χαρακτήρες αναγκάζονται να ανασύρουν και να εκθέσουν τα πιο ένοχα μυστικά τους, να μελετήσουν γεγονότα και να επεξεργαστούν τρομακτικές αλήθειες . Η μεταξύ τους ρήξη είναι επιτακτική και αναπόφευκτη, όσο και η μεταξύ τους συνύπαρξη.

Η μεταφορά τους στο σημείο, όπου έχουν αποθηκευτεί όλες οι απαντήσεις, θα αποκαλύψει την αλήθεια και θα ενεργοποιήσει την έκρηξη των αληθινών συναισθημάτων, θα καθορίσει τη συμπεριφορά τους και θα τους οδηγήσει στην τελική λύση. Ένα Backback που ζυγίζει όσο το βάρος της συνείδησης.

Στο backpack επιχειρείται μία ενδοσκόπηση στον κόσμο δυο χαρακτήρων των οποίων οι ψυχολογικές ρωγμές διαρκώς ανοίγουν και κλείνουν.

Δύο ανθρώπων με την ιστορία τους που εμπεριέχει μοναξιά και πόνο και τα σημάδια που αφήνουν πίσω τους οι ατελείς σχέσεις, ο θυμός, η αγωνία, η εσωστρέφεια, αλλά και η αγάπη, η συντοφικότητα, η ελπίδα και η προσδοκία

Ένα ψυχογράφημα της απώλειας, μια διείσδυση στις σκιές της ανθρώπινης ψυχής αλλά και μια υπενθύμιση στην φιλία και στη συνειδητοποίηση ότι “υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος εκεί έξω”, όπως ακούγεται και στο έργο.
Σηκώνοντας το backpack διαπιστώνουν ότι το βάρος του καθορίζεται από εκείνα που τους κατατρύχουν κι όλα αυτά που τους λυτρώνουν.

*
απόσπασμα από το βιβλίο:

Εσωτερικό διαμερίσματος. Μια ΓΥΝΑΙΚΑ. Aκούει μουσική, περπατά στο χώρο και κρατά σημειώσεις.

Χτυπά ξαφνικά το θυροτηλέφωνο. Η ΓΥΝΑΙΚΑ αιφνιδιάζεται. Ξαναχτυπά. Ενοχλείται με την διακοπή. Απαντά.

ΓΥΝΑΙΚΑ: Ναι.

ΑΝΔΡΑΣ: Η κυρία Σοφία Λεοντή;

ΓΥΝΑΙΚΑ: Ποιος είναι;

ΑΝΔΡΑΣ: Ε, σας έφερα κάτι. Είναι…

ΓΥΝΑΙΚΑ: …Δεν έχω χρόνο.

ΑΝΔΡΑΣ: Ακούστε με…

ΓΥΝΑΙΚΑ: Συγγνώμη, αλλά αν ήρθατε για διαφημιστικά, έρευνα ή έρανο, πραγματικά δεν γίνεται. Είναι ακατάλληλη…

ΑΝΔΡΑΣ: Όχι, όχι! Έχω την τσάντα σας με τη διεύθυνση και το όνομα και την έφερα. Γι’ αυτό.

ΓΥΝΑΙΚΑ: Την τσάντα; Ποια τσάντα;

ΑΝΔΡΑΣ: Ένα σακίδιο.

ΓΥΝΑΙΚΑ: Μισό λεπτό!

Η ΓΥΝΑΙΚΑ ψάχνει γρήγορα το χώρο και βλέπει το backpack της σε μια καρέκλα. Γυρίζει στο θυροτηλέφωνο.

ΓΥΝΑΙΚΑ: Δεν είναι δική μου, λάθος κάνετε. Είστε εκεί;

ΑΝΔΡΑΣ: Εδώ είμαι. Ένα σακίδιο είναι. Γράφει το όνομα Σοφία Λεοντή.

ΓΥΝΑΙΚΑ: (Δύσπιστα) Σοφία Λεοντή;

ΑΝΔΡΑΣ: Και τη διεύθυνση. Αυτή εδώ, που ήρθα.

ΓΥΝΑΙΚΑ: Μπορείτε, παρακαλώ, να μου περιγράψετε την τσάντα;

ΑΝΔΡΑΣ: Φυσικά. Μαύρη. Με δύο θήκες. Και μία στο πλάι για παγούρι.(Παύση) Έχει και ένα κεντημένο λουλούδι, ένα μικρό τριαντάφυλλο.

Η ΓΥΝΑΙΚΑ ταράζεται.

ΓΥΝΑΙΚΑ: Κεντημένο τριαντάφυλλο;

ΑΝΔΡΑΣ: Ακριβώς. Ναι, ναι. Ένα κόκκινο. Ναι, τριαντάφυλλο είναι. Μάρκα δεν βλέπω, δεν λέει.

Σιωπή.

ΑΝΔΡΑΣ: Με ακούτε;

ΓΥΝΑΙΚΑ: Πού βρήκατε την τσάντα;

ΑΝΔΡΑΣ: Ορίστε;

ΓΥΝΑΙΚΑ: Πείτε μου παρακαλώ!Πού βρήκατε την τσαντα;

ΑΝΔΡΑΣ: Εεεε… Στον Ευαγγελισμό.

Σιωπή.

ΑΝΔΡΑΣ: Στάση Ευαγγελισμός.

ΓΥΝΑΙΚΑ: Σας ανοίγω. Δεύτερος.

Η ΓΥΝΑΙΚΑ μένει αποσβολωμένη πίσω στην πόρτα. Κοιτά στο ματάκι. Ξεκλειδώνει την πόρτα. Βλέπει έναν ΑΝΔΡΑ με ευγενική φυσιογνωμία.

ΑΝΔΡΑΣ: Γεια σας!

Η ΓΥΝΑΙΚΑ δεν του μιλά, ούτε του λέει να περάσει. Κοιτάζονται στην είσοδο του σπιτιού. Η ΓΥΝΑΙΚΑ πάει να πάρει την τσάντα από τα χέρια του ΑΝΔΡΑ αλλά εκείνος δεν της τη δίνει.

ΓΥΝΑΙΚΑ: Σταθείτε!

Η ΓΥΝΑΙΚΑ μπαίνει μέσα στο σπίτι. Επιστρέφει με την ταυτότητά της και την δίνει στον άντρα. Ο ΑΝΔΡΑΣ ίσα που κοιτά την ταυτότητα. Η ΓΥΝΑΙΚΑ παίρνει την τσάντα στα χέρια της αιφνιδιάζοντας τον ΑΝΔΡΑ την ώρα που μιλάει εκείνος

ΑΝΔΡΑΣ: Ευχαριστώ. Αν και ήμουν σίγουρος ότι είστε η Σοφία Λεοντή, δεν χρειαζόταν η ταυτότητα. Βέβαια… ποτέ κανείς δεν ξέρει. Πρέπει να είμαστε τυπικοί σε αυτά… Λόγω ιδιότητας, είμαι διπλά και τριπλά προσεκτικός με τον κόσμο γιατί …

Τον αγνοεί. Πηγαίνει προς την κουζίνα.

ΓΥΝΑΙΚΑ: Νερό.

ΑΝΔΡΑΣ: Ευχαριστώ!

Η ΓΥΝΑΙΚΑ κοντοστέκεται γιατί δεν είχε πρόθεση να φέρει και γι’ αυτόν νερό. Του φέρνει ένα ποτήρι.

ΓΥΝΑΙΚΑ: Πού βρήκατε αυτήν την τσάντα;

ΑΝΔΡΑΣ: Σας είπα, στον Ευαγγελισμό.

ΓΥΝΑΙΚΑ: (Πιο αυστηρά) Πώς βρέθηκε στα χέρια σας;

ΑΝΔΡΑΣ: Εεε, κοιτάξτε, είναι μεγάλη ιστορία. (Ξεκινά να φλυαρεί) Δουλεύω στο μετρό…

ΓΥΝΑΙΚΑ: (Αυστηρά) Άλλο σας ρώτησα! Πώς ακριβώς βρέθηκε στα χέρια σας;

ΑΝΔΡΑΣ: Στην τουαλέτα στον Ευαγγελισμό, ήταν… πάνω στη ψευδοροφή!

ΓΥΝΑΙΚΑ: Πού ήταν;

ΑΝΔΡΑΣ: Στην ψευδοροφή, ναι, εκεί την βρήκα. Ξέρετε, σε κάθε σταθμό μετρό, για λόγους ασφαλείας, η χρήση της τουαλέτας είναι μόνο για το προσωπικό. Στον Ευαγγελισμό, όπως ίσως έχετε δει, η τουαλέτα βρίσκεται…

ΓΥΝΑΙΚΑ: (Ακόμη πιο αυστηρά) Πότε τη βρήκατε;

ΑΝΔΡΑΣ: Χθες.

ΓΥΝΑΙΚΑ: Δεν σκεφτήκατε να την πάτε στην Αστυνομία;

ΑΝΔΡΑΣ: Στην Αστυνομία; Όχι. Αφού έχει το όνομα σας πάνω.

ΓΥΝΑΙΚΑ: Το νόμιμο ποιο είναι, κύριε;

ΑΝΔΡΑΣ: Θα μπορούσα να την είχα παραδώσει στο γραφείο Απολεσθέντων Αντικειμένων. Εκεί συλλέγονται όλα τα αντικείμενα που ανευρίσκονται στους χώρους του Μετρό. Αυτή είναι η διαδικασία. Έτσι ακριβώς λέει ο κανονισμός. Τον ξέρω απ’ έξω! Αλλά επειδή φαινόταν πολύ προσωπική, ήθελα να σας την παραδώσω αυτοπροσώπως. Και κατεπειγόντως… σε περίπτωση που την χρειάζεστε. Στην αστυνομία θα την παρέδιδα, εάν υποπτευόμουν κάτι παράνομο.