Η αναγκαστική ομοδικία

Ο θεσμός της αναγκαστικής ομοδικίας αποτελεί, κατά γενική ομολογία, ένα από τα δυσχερέστερα πεδία του δικονομικού δόγματος. Παρά την παρέλευση πενήντα ετών από την έναρξη ισχύος του ΚΠολΔ, θεωρία και νομολογία εξακολουθούν να εμφανίζονται διχασμένες σε μία σειρά ζητημάτων όπως: η εξάρτηση του πεδίου εφαρμογής της αναγκαστικής ομοδικίας από τις «ανάγκες» του ουσιαστικού δικαίου, η διασύνδεση της με την υποχρεωτική κοινή νομιμοποίηση και τα υποκειμενικά όρια του δεδικασμένου, οι διακρίσεις των όρων «λογική» ή «νομική» αναγκαιότητα προς έκδοση ενιαίας αποφάσεως, η νομική φύση της αντικειμενικής ενέργειας των διαδικαστικών πράξεων των αναγκαίων ομοδίκων, το κύρος των μονομερώς ασκούμενων διαθετικών διαδικαστικών τους πράξεων, η στάθμιση των αποκλινόντων συμφερόντων μεταξύ των «δραστήριων» και των «αδρανούντων» αναγκαίων ομοδίκων κατά την άσκηση των ενδίκων μέσων ή την παραίτηση από αυτά κ.α.

Η δυσχέρεια που παρουσιάζει η ερμηνευτική προσπέλαση των ως άνω ζητημάτων οφείλεται, κατά τον συγγραφέα της παρούσας μονογραφίας, στο γεγονός ότι ο θεσμός της αναγκαστικής ομοδικίας αποτελεί σημείο συναντήσεως πλείστων όσων δικονομικών θεσμών αλλά και ένα από τα πεδία, όπου δοκιμάζεται με ιδιαίτερη ένταση η σχέση του δικονομικού με το ουσιαστικό δίκαιο, με συνέπεια να μην μπορεί να θεαθεί κατά τρόπο «αυτάρκη». Κατά μείζονα λόγο δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί αποσπασματικά, δοθέντος ότι ο προσδιορισμός των ορίων διασπάσεως της δικονομικής ενότητας των αναγκαίων ομοδίκων δεν δύναται να λάβει χώρα ερήμην της έρευνας των επιμέρους διακρίσεων του υπό εξέταση θεσμού. Τούτος είναι και ο λόγος ένεκα του οποίου στην παρούσα μονογραφία αντιμετωπίζεται εξαντλητικά το σύνολο των ερμηνευτικών ζητημάτων που συνέχονται τόσο με τους λόγους όσο και με τις έννομες συνέπειες της αναγκαστικής ομοδικίας. Ιδιαίτερη έμφαση, τέλος, αποδίδεται στα, ξεχωριστής πρακτικής σπουδαιότητας, ερμηνευτικά προβλήματα που εμφανίζει η αναγκαστική ομοδικία στο πλαίσιο των ενδίκων μέσων αλλά και των δικών περί την εκτέλεση.