1934

Δεν έλεγε μήπως το ποίημα πως η ευχαρίστηση χρειάζεται αιωνιότητα; Και ποια αιωνιότητα είναι πιο ααφαλής κι απόλυτη από κείνη του θανάτου; Μα η Μπεάτε δεν ήταν καλλιεργημένη, ήταν προφανώς μια οποιαδήποτε απλή γερμανιδούλα παντρεμένη μ’ έναν άντρα ονόματι Μύλερ. Έτσι η Μπεάτε δεν ήθελε να πεθάνει επειδή είχε καταφέρει να βρει μια σχέση ανάμεσα στον Νίτσε και τον Κλάιστ, αλλά είχε βρει μια σχέση ανάμεσα στον Νίτσε και τον Κλάιστ επειδή ήθελε να πεθάνει.
Βρισκόμουν λοιπόν μπροστά σε κάποιον που είχε σοβαρά την πρόθεση να κάνει στη ζωή αυτό που εγώ ήθελα να κάνω να συμβεί στον ήρωα του μυθιστορήματός μου, που δεν ήθελα δηλαδή να κάνω στη ζωή. Το αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν πως είχα αρχίσει να βρίσκομαι μπροστά σ’ ένα σκοτεινό δίλημμα: από τη μια πλευρά υπήρχε η ζωή, που με το σχέδιο της διπλής αυτοκτονίας εμπνευσμένο από την αυτοκτονία του Κλάιστ και αυθαίρετα συνδυασμένο με τους στίχους του Νίτσε υπερέβαλε στην κουλτούρα. Από την άλλη, η κουλτούρα που με το αντίστροφο σχέδιο της σταθεροποιημένης» απελπισίας άνοιγε το πέρασμα προς τη ζωή.