Λαϊκισμός ή πρωτοπορία Δοκίμια ΙΙΙ

Στον πρόλογο κάποιας άλλης εργασίας μου μίλησα εκτενώς για τη μεταφυσική της «ανανέωσης» που μεταφέρει άκριτα και μηχανιστικά σχήματα της Ευρώπης. Η δημοκρατία είναι μέγιστο αγαθό, η βία απεχθής σε όλους -ωστόσο η μέγιστη βία είναι η ταξική συγκρότηση της κοινωνίας, η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Και με όλες τις δυσκολίες μας, ο πραγματικός σοσιαλισμός αυτή τη βία την έχει εξουδετερώσει.
Είναι μήπως καιρός να μιλήσουμε και για την άλλη πλευρά -εκείνους που οχυρωμένοι στις παρυφές του κινήματος, δίχως ολική οπτική, μικροαστοί στην παιδεία και στην καθημερινή τους ζωή, ανέραστοι, δίχως βιώματα προσωπικά η συλλογικά, με τις εξίσου μηχανιστικές θέσεις τους που θέλουν να μεταφέρουν στη χώρα μας μεσοπολεμικές πραγματικότητες, καθυστερούν έτσι επώδυνα την πραγμάτωση της πραγματικής Αλλαγής;

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου