Ο Χώρος του εφήμερου

Tί είναι η παραλογοτεχνία; Κάτω από ποιες συνθήκες αναβαθμίζεται τον 19ο αιώνα; Πώς εμφανίζεται στο νεοσύστατο ελληνικό κράτος; Πώς εξελίσσεται σε οργανικό στοιχείο της λεγόμενης «μαζικής κουλτούρας»;

Καρπός μακρόχρονης έρευνας, το βιβλίο αυτό θέτει πρωτίστως ζητήματα συνολικού και συλλογικού χαρακτήρα με βασικές προϋποθέσεις: α) την αξιοποίηση δεκάδων αγνώστων ή εφήμερων πεζογραφημάτων του 19ου αιώνα· β) τη διαρκή μετακίνηση ανάμεσα σε «αντιθετικούς» πόλους όπως η ποσότητα και η ποιότητα, η ιστορία και η θεωρία, το συλλογικό και το ατομικό πεδίο, το ελληνικό και το ξένο, το γενικό και το ειδικό, το παραλογοτεχνικό και το λογοτεχνικό· γ) την πεποίθηση ότι η γνώση (και όχι βέβαια η μονοδιάστατη πληροφόρηση) αποτελεί ένα είδος ανοιχτής γραμμής ανάμεσα στο παρελθόν μας και στο παρόν μας, και δ) την ελπίδα ότι το παραλογοτεχνικό φαινόμενο, μεταφερμένο ήδη προ πολλού από τον Τύπο στον κινηματογράφο, το ραδιόφωνο και την τηλεόραση, θα προκαλέσει επιτέλους και στον τόπο μας ένα ευρύτερο, γονιμότερο και συστηματικότερο ενδιαφέρον.

Συνθετικό σχεδίασμα, δοκίμιο ή χρονικό, γραμμένο πάντως με καιρό και με κόπο, το παρόν βιβλίο ξεκινάει από γεγονότα-απαντήσεις και τελειώνει (αν υποθέσουμε πως τελειώνει) με γεγονότα-ερωτήματα.