Η αγιότητα είναι κατορθωτή σήμερα;

Όλοι οι άγιοι της Εκκλησίας μας είναι οι «καλώς τον αγώνα τελέσαντες και την πίστιν τηρήσαντες».
Οι άγιοι είναι οι καλλίνικοι αγωνιστές και οι απτόητοι ομολογητές. Αυτοί που τους επισκέφθηκε το Αγιο Πνεύμα και τους χαρίτωσε. Δεν είναι απλά οι καλοί, οι καλωσυνάτοι, οι ευγενείς, οι χαμογελαστοί, οι ηθικοί, αλλά οι εικόνες του Χριστού. Είναι αυτοί που παραμένουν πάντοτε αδιάσπαστα ενωμένοι με τον Χριστό, που τον φανερώνουν στον κόσμο και οδηγούν τον κόσμο στον Χριστό. Οι άγιοι μας διαβεβαιώνουν ότι το ευαγγέλιο είναι εφικτό και πραγματοποιήσιμο σε όλους τους αιώνες και μπορούμε κι εμείς, αν το θελήσουμε και αγωνισθούμε, να ενωθούμε με τον Χριστό. Οι άγιοι δεχόμενοι τον Χριστό στη ζωή τους ανεπιφύλακτα χριστοποιούνται, γίνονται χριστοφόροι, χριστοειδείς. Έτσι αυτόν μαρτυρούν, ομολογούν, κηρύττουν, παρουσιάζουν παντού και πάντοτε. Δεν μπορούν να ζήσουν δίχως τον Χριστό. Γι’ αυτούς είναι το παν.
Συχνά-πυκνά μας δίνονται διάφορες ευκαιρίες να ομολογήσουμε κι εμείς τον Χριστό. Αλλοτε το κάνουμε αμέσως κι ευχάριστα, άλλοτε με δυσκολία και άλλοτε, από φόβο ή ντροπή, καθόλου. Ο αληθινά πιστός ομολογεί πάντοτε τον Χριστό άφοβα, γιατί συνεχώς ζει σε μετάνοια και με ταπείνωση. Αισθάνεται αδύναμος, αλλά εμπιστεύεται πλήρως τον Χριστό κι ενδυναμώνεται πλούσια. Ομολογεί τον Χριστό που ζει μέσα του. Μερικές φορές, δυσκολευόμαστε να ομολογήσουμε τον Χριστό και στα πολύ κοντινά και αγαπητά μας πρόσωπα. Τότε, κατά το Ευαγγέλιο, γίνονται «εχθροί του ανθρώπου οι oικιακοί αυτού». Συμβαίνει οι δικοί μας άνθρωποι να μη μας κατανοούν, αλλά κι εμείς να μη κάνουμε καμία προσπάθεια να τους μιλήσουμε διακριτικά για τον Χριστό. Ή μερικές φορές πάμε στο αντίθετο άκρο. Να τους μιλάμε τόσο πολύ για τον Χριστό, που στο τέλος να τους κουράσουμε, να τους μπουχτίσουμε, να τους καταπιέσουμε, ώστε να μη θέλουν ούτε ν’ ακούσουν για τον Χριστό. Δεν μπορούμε ποτέ να πιέσουμε, να εξουσιάσουμε, ν’ απειλήσουμε κάποιον, ακόμη και τον πιο δικό μας άνθρωπο, ν’ ακολουθήσει τον Χριστό.
Ο Χριστός είναι ελευθερία και αγάπη. Προσκαλεί, δεν απαιτεί κι εκβιάζει. Καλούμεθα να εμπνεύσουμε τους ανθρώπους στην αγάπη προς τον Χριστό. Όταν ο άνθρωπος είναι αυτοφυλακισμένος στα ισχυρά δεσμά του «εγώ», πάσχει από εγωϊσμό, ατομισμό, εγωπάθεια και υπερηφάνεια δυσκολεύεται ν’ αγαπήσει τους άλλους, πολύ περισσότερο τον Θεό. Έτσι αδυνατεί και να τον ομολογήσει έμπροσθεν των ανθρώπων. Όποιος δεν ομολογεί σημαίνει ότι δεν αγαπά. Όποιος δεν αγαπά αυτοκαταδικάζεται σε μια παγερή μοναξιά, που θ’ αρχίσει σε αυτή τη ζωή και θσ συνεχισθεί στην αιώνια. Ο εγωϊστής φίλαυτος την αγάπη του Θεού την αισθάνεται ως φωτιά, δεν την αντέχει, δεν την θέλει, τον ενοχλεί, τον καίει.