Δυο δάχτυλα φορμόλη

Τριάντα πέντε ιστορίες από τρεις διαφορετικές φαντασίες. Ιστορίες με δολοφόνους της διπλανής πόρτας, πολεμιστές με ηθικά διλήμματα και ψυχές στοιχειωμένες από τις επιλογές τους.

[...] Μπήκα τρέχοντας στον διάδρομο. Είχα παραβιάσει, για λιγουλάκι, ένα κόκκινο και παραλίγο να τρακάρω. Κρατούσα το κεφάλι που έσταζε στο πάτωμα. Οι καθαρίστριες με κοιτούσαν με αηδία. Ήμαρτον, πώς κάνουν έτσι; Αφού πάντα καθαρίζω τις ζημιές μου. Μπήκα στο γραφείο. «Καλημέρα, Γιώργο». Ο Γιώργος με κοιτούσε αποσβολωμένος όση ώρα έβγαζα το μπουφάν και τοποθετούσα το κεφάλι δίπλα στο πληκτρολόγιο. «Σόρι που άργησα, δεν ξέρεις τι κίνηση έχει» προσπάθησα να απολογηθώ. [...]

[...] Ο Βασίλης μπήκε στο μπάνιο και γέμισε τη λεκάνη με χλιαρό νερό. Η νεκρή δεν θα κρύωνε, αλλά ο ίδιος ναι. Έπειτα μπήκε στον θάλαμο με το πτώμα και βρήκε τρία-τέσσερα καθαρά πράσινα χειρουργικά πανιά στην ντουλάπα. Είχε δει νεκρούς άπειρες φορές, σε όλες τις φάσεις σήψης. Όμως αυτό εδώ το πτώμα ήταν το πιο φρέσκο που είχε δει από τόσο κοντά. Ούτε τρεις ώρες νεκρή. Έκανε τον σταυρό του και ξεκούμπωσε τη νυχτικιά. [...]

[...] Και η μητρότητα της είχε απαγορεύσει κάθε τάση παραίτησης ή αδυναμίας. Ό,τι και να γινόταν, δεν έπρεπε να παραιτηθεί. Και περπατούσε προσπαθώντας να ξεχαστεί. Βέβαια, κάποιοι έλεγαν ότι ήταν πολύ κοντά στα σύνορα. Τις περισσότερες ώρες του τραγουδούσε, όταν ο δύσβατος δρόμος δεν της έκοβε την ανάσα ή όταν η δίψα δεν της ξέραινε τον λαιμό. Τον ηρεμούσε το τραγούδι της και η φωνή της έδινε και στους άλλους δύναμη. Μερικοί τραγουδούσαν μαζί της, κυρίως όσοι είχαν παιδιά. Η βροχή της έκοψε το τραγούδι απότομα, όπως ξεκίνησε. Δεν προλάβαιναν να προφυλαχτούν. [...]