Φιλοσοφία της καιρικότητας

[...] Η συνείδηση είναι σε θέση να επεμβαίνει πολλαχώς επάνω στον κόσμο, ιδιαίτερα δια μέσου του χώρου και του χρόνου, ώστε να πραγματοποιεί άλματα επικαιροποιώντας διαφοριστικά τόσο το επερχόμενο, με το να το καθιστά παρόν βιούμενο προληπτικά, όσο και το παρωχημένο, με το να το καθιστά παρόν βιούμενο αναδρομικά. Η καιρικότης, ως εκδήλωση της προθετικότητος της συνειδήσεως, αποτελεί όχι μόνο ένα δυναμικό της άνοιγμα προς τον κόσμο τον οποίον εκείνη οικειοποιείται καρπωτικά, αλλά και ένα ερμηνευτικό πρίσμα το οποίον της επιτρέπει ν' ανάγεται η ίδια σ' ένα πλέον-είναι. Η εντατικοποίηση της συνειδήσεως που συνεπάγεται εντατικοποίηση της υπάρξεως, αφορά σ' όλους τους τομείς που η συνειδησιακή δραστηριότης ελέγχει: του "είναι", του "επίστασθαι", του "πράττειν".