Πρόσωπο με πρόσωπο

"Μπήκε στο γραφείο θριαμβευτικά. "Επιτέλους έχω καλά νέα!" ανακοίνωσε. " Ο πατέρας μου πέθανε. Η μάνα μου έστειλε ένα από τα σημειώματα της στα οποία δεν απαντώ ποτέ". Δεν είχε αναφέρει ποτέ μέχρι τώρα ότι λάβαινε σημειώματα από τη μητέρα της, αλλά και ο ενθουσιασμός της για τον θάνατο του πατέρα της, ακόμη κι αν αυτός ήταν - ας το παραδεχτούμε- ένα τέρας, μπορούσε να είναι ένα ύπουλο πρόσκομμα στη θεραπεία. Άλλωστε, πόσο συχνά η ζωή και ο θάνατος σμίγουν... Εκείνο το πρωινό είχε γεννήθεί ο πρώτος μου γιος νωρίτερα απ' ό,τι περιμέναμε και είχα ακυρώσει όλες μου τις συνεδρίες για την εβδομάδα εκτός απ΄ αυτή με την Κάτια.

" Στη συλλογή της των είκοσι δύο διηγημάτων που ξεκινούν από τη στιγμή ενός τραύματος στην εφηβεία, η Χριστίνα Μούτσου αποτυπώνει σύγχρονα κλινικά ζητήματα αλλά και τη σχεδίαση και διϋποκειμενική φύση της ψυχοθεραπευτικής σχέσης. Αυτό το συναρπαστικό και ασυνήθιστο έργο είναι θελκτικό για όλους τους ψυχαναλυτικές και ψυχαναλυτικούς ψυχοθεραπευτές, καθώς και για το ευρύ κοινό.