Παναγιώτης Κανελλόπουλος (1902-1986)

Κάποιοι δημόσιοι άνδρες έζησαν με την αγωνία της υστεροφημίας τους και επεδίωξαν να την προεξοφλήσουν εν ζωή, «παραγγέλλοντας» τη βιογραφία τους σε «αυτόκλητους» και πάντα «πρόθυμους» συγγραφείς. Ο Π.Κ. ήταν μακρυά απ’ όλα αυτά και η διαχείριση της υστεροφημίας του γίνεται –και θα συνεχίσει να γίνεται– με αξιοπρέπεια και χωρίς εκπτώσεις από το έργο του και μόνο, που δεν έχει ανάγκη από ερείσματα και συνηγορίες.

Την έμπνευση για τον υπότιτλο του βιβλίου την προσέφερε ο ίδιος ο Π.Κ., ο οποίος, επιλέγοντας το δοκίμιο «Heidelberg, Ο Χρυσός Κρίκος του Πνευματικού ?εσμού μας», το αφιερωμένο στον Κωνστ. Τσάτσο, γράφει ότι έκαμε μαζί του έναν «ήσυχο και τίμιο διάλογο». Στο βιβλίο αυτό, ο διάλογος γίνεται με το έργο του Αίμου Αυρήλιου (Π.Κ.), ένα έργο αντιρρητικό των αντιπνευματικών κελευσμάτων, του κυρίαρχου τεχνοκρατικού ιδεώδους.



Από την Εισαγωγή