Ξυλόκερκος πόρτα

Πόσο γνωστή είναι η Πόλη στους Τούρκους; Πόσο γνωστή είναι η Ισταμπούλ στους Έλληνες; Πόσα πρόσωπα, πόσες ιστορίες, πόσοι έρωτες μπορεί να διασταυρωθούν σε αυτή την πόλη με τους εφτά λόφους, τις κουτσουπιές, τη ζωντανή ιστορία και τις μνήμες; Ο μικρός Θοδωράκης που έγινε ο ιστορικός Τέο, η δημοσιογράφος Ουλκιού που θέλει να ξεφύγει από το παρελθόν της, ο ισχυρός άνδρας Αρίν Μουράτ που πριν τον σκοτώσουν είχε αποφασίσει να αποσυρθεί και να ζήσει τον νεανικό του έρωτα, ο Ουμούτ, δολοφονημένος κι αυτός και προδομένος από τους συντρόφους του, και μαζί τους ο Κερέμ Αλί που πιστεύει στον αγώνα που θα αλλάξει τον κόσμο, και η Ντερέν, ο συνδετικός κρίκος όλων, αναζητούν ο καθένας την αλήθεια του, μια αλήθεια που λυτρώνει ή πληγώνει. Και η Κωνσταντινούπολη, όμορφη και μυστηριώδης, θα είναι πάντα ο τόπος της επιθυμίας για αγάπη, για ελευθερία, για ζωή.

Από τους λόφους απέναντι πρόβαλε αργά το φεγγάρι. Θυμήθηκα την Γκιούλνταλου.
Σ' έναν άλλο κόσμο, ακριβώς δίπλα μας, το άψυχο σκελετωμένο σώμα της ετοιμαζόταν για την αυριανή τελετή. Είχαμε μοιραστεί ένα σπίτι, μια καθημερινή ζωή, ένα παιδί, αλλά υπήρχαν και τόσα πράγματα που, όσο και να το ζορίσαμε, έμειναν ξένα μεταξύ μας, δεν είχαμε καταφέρει να τα μοιραστούμε. Αύριο θα υπήρχαν οδοφράγματα στις εισόδους των δρόμων, θα σφύριζαν οι αύρες με τις σειρήνες τους, θα έπεφταν πυροβολισμοί, θα εκτοξεύονταν πέτρες στον αέρα, θα φώναζαν για την ιντιφάντα και θα ακούγονταν επαναστατικά τραγούδια και εμβατήρια, θα υψώνονταν κόκκινες σημαίες, θα έβγαιναν οι γυναίκες των αυθαιρέτων φορώντας κόκκινες μπάντες στο μέτωπο πάνω από τα άσπρα κεφαλομάντιλά τους, θα μάζευαν κάποιους και θα τους φόρτωναν στα θωρακισμένα λεωφορεία των φυλακών, θα υπήρχε πίστη, οργή, ελπίδα.
Μια άλλη ζωή σε κάποια μικρή γωνιά ενός άλλου κόσμου...