Φρύνη η εταίρα της Θήβας

Κοίταξε γύρω της τα εκστασιασμένα πρόσωπα των εκλεκτών πιστών που κύκλωναν το βωμό της Δήμητρας και κόρης. Μια γλυκιά κούραση απ' το χορό που αφιέρωσαν στις δύο θεότητες της γης, είχε καταβάλει τις μορφές όσων έφτασαν μέχρι το Θριάσιο Πεδίο για να γευτούν την ηδονή των Ελευσινίων Μυστηρίων.
Με την καρδιά τους να πάλλεται από την προσμονή της εμφάνισης των θεϊκών σημαδιών, με το σώμα τους να ριγεί από τη σαρική απόλαυση, με το νου θολωμένο απ' τη γλυκιά γεύση του οίνου, οι πιστοί αφουγκράζονταν την αναγέννηση της γης.
Οι προσευχές τους, όμοιες με το μουρμουρητό της θάλασσας που εγκλωβίζεται στις κουφάλες των βράχων, διακόπτεται απ' τα αναφωνήματα της έκπληξης: Μπροστά στο θεϊκό βωμό, στέκεται γυμνό το πιο όμορφο απ' τα λουλούδια που καρποφόρησαν στη γη. Όμορφη σαν την Αφροδίτη, πανούργα σαν την Ήρα, σοφή σαν την Αθηνά κι άπιαστη σαν τα όνειρα του πρωινού, η Φρύνη, η εταίρα της Θήβας, βρισκόταν γυμνή, έτοιμη να αντιμετωπίσει την κρίση των Θεών και των ανθρώπων.