Το αγόρι που κολύμπησε να φτάσει το φεγγάρι

Μια φορά κι έναν καιρό σ’ ένα νησάκι που το έλεγαν Απουσία ζούσε ο μικρός Στέργιος μαζί με το σκυλάκι του, τον Παυσανία. Το νησί είχε λιγοστούς κατοίκους, που ασχολούνταν κυρίως με την αγροτική ζωή. Το παιδί ήταν φτωχό, αλλά οι κάτοικοι του διπλανού χωριού τού έδιναν ρούχα και τρόφιμα. Όλοι οι κάτοικοι της Απουσίας αγαπούσαν τον Στέργιο, γιατί ήξεραν πως πριν από λίγα χρόνια οι γονείς του παιδιού είχαν πνιγεί στη θάλασσα μια νύχτα με πανσέληνο. Οι χωριανοί τού είπαν πως οι γονείς του είχαν πάει ένα μακρινό ταξίδι μέχρι το φεγγάρι. Έτσι, ο μικρός κάθε φορά που είχε πανσέληνο έριχνε στη θάλασσα έναν ανθό πικροδάφνης, για να συντροφεύει τους γονείς του στο ταξίδι τους. Η πικροδάφνη ήταν το αγαπημένο λουλούδι των γονιών του, γιατί πίστευαν πως ομόρφαινε τις έρημες γωνιές κάθε τόπου. Επίσης, πίστευαν πως στη ζωή ερχόμαστε για να πραγματοποιήσουμε ένα μεγάλο ταξίδι…

Για μερικούς το ταξίδι κρατάει μια ζωή, για άλλους δυο στιγμές, ενώ για το μικρό Στέργιο αυτό το ταξίδι ήταν ένα καλοκαιρινό βράδυ με πανσέληνο. Μέσα σε λίγες ώρες έμαθε πράγματα για τους ανθρώπους και τον κόσμο που ποτέ δεν είχε φανταστεί, συνάντησε πλάσματα που δεν ήξερε ότι υπάρχουν, μα πάνω απ’ όλα έμαθε πως, αν στο ταξίδι σου έχεις για οδηγό την αγάπη, τότε θα φτάνεις πάντα στον προορισμό σου.