Ζεϊμπέκικο βαρύ...

Ο Άρης Ραζής, λαϊκός τραγουδιστής που γνώρισε την απόλυτη επιτυχία, βρίσκεται πλέον, σε ηλικία μόλις 38 ετών, ουσιαστικά εκτός της τραγουδιστικής πιάτσας και της δισκογραφίας. Αυτός, που κάποτε ήταν θρύλος και τραγουδούσε στα καλύτερα μαγαζιά, κατάντησε τώρα ανθρώπινο σκουπίδι στα λιγδιασμένα σκυλάδικα της επαρχίας.
Ηρωίνη, γυναίκες, βαριά ποτά, αυτά ήταν τα συστατικά της φουρτουνιασμένης ζωής του. Ο Ραζής τα 'χε δει όλα από παιδί, γι' αυτό και δεν λογάριαζε Χριστό. Θεός του ήταν το τραγούδι και άγιοι οι Καζαντζίδης, ο Περπινιάδης, ο Αγγελόπουλος, ο Γαβαλάς, ο Διονυσίου... Με τον Στράτο εμφανίστηκε για πρώτη φορά στα "Δειλινά" σαν παιδί-θαύμα. Από τότε πέρασε πολύς καιρός. Πολλές αγάπες, αμέτρητα λάθη, μεγάλα τραγούδια.
Ήθελε γρέζι στο λαιμό, φλόγα, πόνο, ήθελε το αχ! να πέσει πάνω στον δικό του καημό και να μιλήσουνε. Το ένα άχ! απέναντι στο άλλο. Να τα πούνε, να τα βρούνε και να μερώσουνε. Μέχρι να ξεχυθούν σε καινούργια πάλη, σε νέο αντάμωμα.[...]

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου