Πάμπλο Καζάλς

Το ερμηνευτικό ύφος που κυριαρχεί στις μέρες μας και το οποίο οι περισσότεροι από τους σύγχρονούς μου έχουν υιοθετήσει ως κάτι φυσικό, είναι ένα ύφος «ηλεκτρικό» και «αποστειρωμένο». Γίναμε πολύ καλοί σε αυτό και μπορούμε ανά πάσα στιγμή να μπούμε σε μία αίθουσα και να δώσουμε μία υπέροχη, άψογη και ανούσια συναυλία. Ο Καζάλς, με το παράδειγμα και την προσωπικότητά του, μας θύμισε κάτι που είχαμε ξεχάσει ή δεν είχαμε τολμήσει να αναλογιστούμε: τη σημασία που έχουν η μουσική το χρώμα και η ποικιλία, το αίσθημα, η θέρμη, η συμμετοχή... οι υπέρτατες ανθρώπινες αξίες και το νόημα.
Ευγένιος Ίστομιν
«Ο Καζάλς γεννήθηκε προτού κυκλοφορήσει το πρώτο αυτοκίνητο και πέθανε τέσσερα χρόνια αφότου ο άνθρωπος πάτησε για πρώτη φορά στο φεγγάρι. Σε ηλικία 22 χρόνων έπαιξε για τη βασίλισσα Βικτωρία. Εξήντα χρόνια αργότερα, όταν έπαιξε για τον Τζων Φ. Κένεντυ, είχε ακόμα μπροστά του δώδεκα χρόνια ζωής». Εξόριστος από την πατρίδα του, ο Καζάλς δεν γύρισε ποτέ στην Ισπανία του Φράνκο, ο οποίος είχε απειλήσει ότι θα του κόψει τα δύο χέρια από τους αγκώνες. Στη δεύτερη επίσκεψή του στην Ελλάδα ήταν 90 χρόνων, πάντα ένας δεξιοτέχνης του τσέλου αλλά και ένας βαθύτατα πολιτικός άνθρωπος.