Ευγενία Γκραντέ

Η απάντηση αυτή έφερε ζάλη στην Ευγενία. Οι μακρινές ελπίδες που μόλις είχαν αρχίσει να γλυκοχαράζουν μες στην καρδιά της είχαν ανθίσει ξαφνικά, είχαν φουντώσει κι είχαν κάνει ένα δεμάτι λουλούδια, που να, κιόλας τα είδε να ξεριζώνονται και να κείτονται νεκρά στη γη. Από την προηγούμενη μέρα δέθηκε στον Κάρολο με όλους τους δεσμούς της ευτυχίας που ενώνουν δύο ψυχές? στο εξής λοιπόν τους δεσμούς αυτούς θα τους έσφιγγε ο πόνος.
Μήπως ο ευγενικός προορισμός της γυναίκας δεν είναι τάχα να συγκινείται περισσότερο από τη δυστυχία παρά από τη λαμπρότητα του πλούτου; Πώς μπόρεσε να σβήσει μές στην καρδιά του πατέρα της το πατρικό αίσθημα; Για ποιο έγκλημα ήταν ένοχος ο Κάρολος; Μυστήριο! Ο έρωτας μόλις είχε γεννηθεί, ήταν κιόλας μυστήριο τόσο βαθύ, κυκλωμένο από άλλα μυστήρια. Γύρισε με κομμένα και τρεμουλιασμένα γόνατα και φτάνοντας στον παλιό σκοτεινό δρόμο, που ήταν τόσο χαρούμενος άλλοτε γι’ αυτήν, τον βρήκε τώρα θλιβερό και ανάσαινε την μελαγχολία που είχαν αφήσει πάνω του τα χρόνια και τα πράγματα που είχαν περάσει. Δεν της έλειπε πια τίποτε απ’ όσα διδάσκει ο έρωτας.