Η εξαδέλφη Μπέτη

«...Μια βεβαιότητα πως η ίδια ήταν πολύ μικρή μέσα σε τούτη την πελώρια κίνηση ανθρώπων, συμφερόντων και υποθέσεων, που κάνει το Παρίσι κόλαση και παράδεισο μαζί, κατέβαλαν τη Μπέτη. Η κοπέλα έχασε πια κάθε σκέψη συναγωνισμού ή σύγκρισης με την εξαδέλφη της, αφού είχε κατανοήσει τις διαφορετικές τους προδιαγραφές· αλλά ο φθόνος έμεινε κρυμμένος στο βάθος της καρδιάς σαν το μικρόβιο της πανούκλας, που μπορεί να εκκολαφθεί και ν' αφανίσει μια πόλη, αν κάποιος ανοίξει το μοιραίο μπογαλάκι μαλλιού που το περιέχει. Πότε-πότε έλεγε στον εαυτό της: «Η Αντελίν κι εγώ είμαστα από το ίδιο αίμα, οι πατεράδες μας ήταν αδερφοί, εκείνη ζει σ' ένα μέγαρο και εγώ σε μια σοφίτα». Αλλά κάθε χρόνο στη γιορτή της και την πρωτοχρονιά, η Λισμπέτ δεχόταν δώρα από τη βαρόνη και τον βαρόνο· ο βαρόνος, εξαίρετος μαζί της, πλήρωνε τα ξύλα της για τον χειμώνα· ο γέρο-στρατηγός Υλό την προσκαλούσε σε δείπνο μια μέρα το χρόνο, το σερβίτσιο της ήταν πάντα στρωμένο στο τραπέζι της εξαδέλφης της. Την κορόιδευαν βέβαια, αλλά ποτέ δεν κοκκίνιζαν. Τέλος, της είχαν δώσει την ανεξαρτησία της στο Παρίσι όπου ζούσε κατά το κέφι της».