Paris, Παρίσι

Η Ποίηση είναι ένας παρατεταμένος στεναγμός. Η Ποίηση είναι ένα δάκρυ που δεν χάνεται μες στη βροχή, μα μένει αιώνιο. Η Ποίηση είναι ένα γέλιο που ακούγεται μες στον Ύπνο της Λογικής, μες στη Νύχτα του Θεάματος, όπου όλες οι αγελάδες είναι γκρίζες, όλοι οι Φιλισταίοι καθεύδουν, όλοι οι άλλοι θαυμάσιοι τρόποι μας σιωπούν. Η Ποίηση είναι ένα ουρλιαχτό με σιγαστήρα. Η Ποίηση είναι ένας ψίθυρος που κραυγάζει. Η Ποίηση είναι ένα σημάδι ανεξίτηλο στο εσωτερικό του αριστερού μηρού μας που λέει ότι ζούμε ακόμα. Η Ποίηση είναι ένα χρυσό βλέμμα που χαμογελάει, που βουρκώνει, που σπαρταράει, που τήκεται, που λιώνει. Η Ποίηση είναι η επέλαση του Καλού. Η Ποίηση είναι ο εκθειασμός της Αθωότητας. Η Ποίηση είναι η εορτή του Έρωτος. Η Ποίηση είναι η φίλη των Θεών. Η Ποίηση είναι η μουσική των κορμιών. Η Ποίηση είναι ο ιδρώτας των εραστών. Η Ποίηση είναι η παρανομία της επίσημης πραγματικότητας. Η Ποίηση είναι ο δόλος του Λόγου. Η Ποίηση είναι η άρση της ηλικίας. Η Ποίηση είναι η θέωσις της ευαισθησίας. Η Ποίηση είναι ο θάνατος της οίησης. Η Ποίηση είναι η διασάλευση των παραισθήσεων. Η Ποίηση είναι η άριστη αποκατάσταση των αισθήσεων.





ΚΡΙΤΙΚΗ



Ο πολυγραφότατος (πεζογραφία, ποίηση, δοκίμιο) Γιώργος-Ικαρος Μπαμπασάκης με την τελευταία συλλογή ποιημάτων του Paris, Παρίσι γίνεται ο προφήτης του εαυτού του αφού μέσα σε 63 σελίδες στίχων ατάκτως ερριμμένων αλλά με υποδόρια χρονική αφαίμαξη κατορθώνει να αποκρυσταλλώσει την ποιητική του βιοθεωρία: έρωτας, ανατρεπτικότητα, συνεχής αμφισβήτηση, αδιάκοπος διάλογος με τη μη λύτρωση.

Σαφώς και πρόκειται για ποίηση που εν βρασμώ ψυχής αλλά και σώματος εορτάζει την επέτειο του έρωτα. Είναι ποιήματα σαν πέτρες μόλις κομμένες από το λατομείο ή έστω από τα μεσόκενα διαστήματα ενός άγριου φλερτ με τη Μούσα του, της οποίας το όνομα δεν είναι απαραίτητο να ξέρουμε - αμφιβάλλω δε αν το ξέρει και ο ίδιος. Οι τίτλοι των 16 ποιημάτων στα γαλλικά ή στα αγγλικά, με επεξήγηση σε παρένθεση στα ελληνικά, παραπέμπουν στη συνεχή εντρύφησή του με την ξένη λογοτεχνία και τη μετάφρασή της στα ελληνικά, κάτι που ο ποιητής το πράττει με μεγάλη επιτυχία, έχοντας προσφέρει στην ελληνική εκδοτική βιβλιογραφία μεταφράσεις σημαντικών έργων τόσο από τα αγγλικά όσο και από τα γαλλικά. Ακόμη παραπέμπουν στη διαπλοκή του με τον κόσμο της ροκ, της τζαζ και του διαδικτυακού τοπίου, αποπνέοντας τη θολούρα των επαναστατημένων dazed fans, ενός στεναγμού που η ηχώ του ακούγεται από τα Πατήσια ως τα Παρίσια.



Ρομαντικό πάθος



H συλλογή Paris, Παρίσι είναι το μανιφέστο μιας ερωτικής σχέσης ιδωμένης μέσα από ένα ρομαντικό πάθος, με καταλαγιασμένες μνήμες από εικόνες, σύμβολα, τίτλους τραγουδιών, βιβλίων και ταινιών, δώρα, ποτά, μπαρ, νικοτίνη, σιωπές, βλέμματα, φιλιά, αγκαλιές και μάτια που βουρκώνουν χωρίς εξιλέωση. Στίχοι όπως οι «Λάμψε κοντά στην αγάπη σου», «Να μη χάνεις ποτέ / Ποτέ να μην κερδίζεις», «Θέλω να με συναντάς στη σκοτεινή γωνιά της ανταρσίας» και «Για να καείς πρέπει πρώτα ν' αγαπήσεις / για ν' αγαπήσεις πρέπει να καείς» εμφορούνται από ιδέες που έρχονται βαθιά μέσα από τα ρήγματα της προσωπικότητας και αντανακλούν την ασημαντότητα και τη ματαιότητα ακόμη και του ίδιου του έρωτα. Επίσης είναι στίχοι που βαδίζουν χωρίς δίχτυ ασφαλείας επάνω από τη διαλεκτική των αισθήσεων και των παραισθήσεων - στίχοι που κυνηγάνε τη σκιά μιας λείας αλλά όχι την ίδια τη λεία, σε ένα εορταστικό κλωθογύρισμα. Ο ποιητής με το Παρίσι του εορτάζει αλλά και επαναχαράζει την ερωτική του γεωμετρία, γεμίζοντας το ποτήρι του με φράσεις, εικόνες και μουσική από το υπερπέραν της Αγάπης.

Αν θέλει δε ο αναγνώστης να δει «ποίοι οι φίλοι» του Μπαμπασάκη, δεν έχει παρά να ανατρέξει στη σελίδα 67, όπου βρίσκεται «Το πιο όμορφο ποίημα του κόσμου». Εδώ θα δει να παρελαύνουν 100 προσφιλείς στον ποιητή άνθρωποι του χώρου, είτε από τον στενό του κύκλο είτε από το ευρύτερο φιλικό περιβάλλον του - μεταξύ των οποίων και πέντε που μας έχουν αφήσει χρόνους. Αν υπέθετε κανείς ότι η παράθεση των ονομάτων των φίλων είναι ένδειξη όχι μόνο των «καλών συναναστροφών» αλλά και αναγνώριση μιας κάποιας, έστω ελάχιστης, προσφοράς τους προς το ποιητικόν γίγνεσθαι του Μπαμπασάκη, νομίζω ότι δεν θα έπεφτε πολύ έξω από την πραγματικότητα.

Κλείνω την παρούσα παρουσίαση σημειώνοντας ότι ένα από τα καλύτερα ποιήματα της συλλογής δεν είναι μέσα στο βιβλίο αλλά βρίσκεται τυπωμένο στο οπισθόφυλλό του. Δεν έχει τίτλο και υποτίθεται ότι είναι η «σούμα» του βιβλίου αλλά μας δίνει σαφέστατα το καταστάλαγμα της υπό συζήτησης συλλογής και τον ορισμό τής κατά τον ποιητή ποίησης - μιας ποίησης σφραγισμένης από το φως, τους ήχους και τον ιδρώτα της διασάλευσης της τάξεως των πραγμάτων.



Ντίνος Σιώτης

ΤΟ ΒΗΜΑ, 15-02-2004