1941-1949: έτη αγώνων, θυσιών και αίματος (3 τόμοι)

Τον Ιούνιον τού 1947, από του βήματος του Συνεδρίου του
Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος (συγκληθέντος εις Στρασβούργον), ο εκ των ηγετικών στελεχών του Κ.Κ.Ε. Μιλτιάδης Πορφυρογένης διακηρύσσει πομπωδώς (και ανερυθριάστως…) την απόφασιν του ενόπλου συρφετού των ερυθρών μητραλοιών, του ευφημιστικώς αποκαλουμένου «Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας» περί δημιουργίας, ως είχε συμφωνηθή μεταξύ Στάλιν και Ζαχαριάδη, αυτονόμου και χωριστού από την υπόλοιπον Ελλάδα κράτους εις τον βορειοελλαδικόν χώρον. Το οποίον θα είχε πρωτεύουσαν την Θεσσαλονίκην και θα περιελάμβανε «Μακεδονίαν, Θράκην και ει δυνατόν και την Ήπειρον».

Μετά τεσσαράκοντα περίπου ημέρας (30-7-1947) έλαβε χώραν, εις
(την κωμόπολιν) Μπλέντ της Τιτοϊκής Ομοσπονδίας ευρεία διάσκεψις, με βασικόν (αν όχι αποκλειστικόν) αντικείμενον την ίδρυσιν «Ομοσπόνδου Λαϊκής Δημοκρατίας της Μακεδονίας», περιλαμβανούσης τα τμήματά της τα ανήκοντα εις Ελλάδα, Βουλγαρίαν και Γιουγκοσλαβίαν, δεδομένου ότι «οι λαοί της Μακεδονίας του Αιγαίου, του Πιρίν και του Βαρδάρη έπρεπε να αποχτήσουν πλέριο δικαίωμα για αυτοδιάθεση».

Διά το ίδιον δικαίωμα εμάχοντο και οι σλαβοκίνητοι συμμορίται
του αρχιστρατήγου Βαφειάδη, πράγμα το οποίον ηυλογήθη δι’
αμφοτέρων των χειρών υπό της Ολομελείας της Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ.Ε. (31-1-1949), διά του ακολούθου ψηφίσματος:

«Δεν πρέπει να μένει καμιά αμφιβολία πως σαν άμεσο αποτέλεσμα
της νίκης του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας και της λαϊκής επανάστασης ο μακεδόνικος λαός θα βρει την πλέρια εθνική αποκατάστασή του, έτσι όπως τη θέλει ο ίδιος, προσφέροντας σήμερα το αίμα του για να την αποχτήσει!»

Τί εσήμαινε τούτο; Το παραθέτει ο εκ των ηγετικών στελεχών των Λευτέρης Μαυροειδής (Βλέπε το έργον του Από τον Σταλινισμό στην Περεστρόικα). «Ο Ζαχαριάδης υποσχέθηκε στους Σλαβομακεδόνες το δικαίωμα αποχωρισμού από το ελληνικό κράτος»(!)