Ανθηδονία

Των Επιθυμιών

ΟΥΡΑΝΟΣ
Ω Ανθηδονία,
για να τέρπονται
τα πυκινά σου βλέφαρα,
στέκω επί πάντων
καταστροφών
και αναγεννήσεων
κι απαρνούμαι
την αθανασία.

ΑΝΘΗΔΟΝΙΑ
Μήποτε γυρίσεις
διψασμένος
φυλάττω αίμα στων άστρων
τα φατνώματα.
Προσδοκώ και εκτινάσσω
διαλλομένη,
της αβύσσου τα κενά
υποστρώματα.
Ελθέ,
παρακύπτω
και προσφέρομαι
στ’ Ουρανού
τα πληρώματα.

Είναι ο Χρόνος βουβός
και το φως μακρινό.
Δίχως ήλιο δεν θωρώ,
με των στίχων την αφή
διατρέχω υπώρεια
της Ποιήσεως τα υπερώα.

Ω κρυστάλλινοι
των πλανητών φαλλοί,
ω των ανέμων στύση,
απ’ των επιθυμιών
τη σκόνη αναδύομαι.
Λιώνω στού λόγου
τα ρυάκια ορατή,
από έρωτα και θάνατο
θερίζομαι.

ΑΓΓΕΛΟΣ
Δαίομαι, Ανθηδονία,
υδαρές αιτίες με καίουν,
επιθυμίες και μάγματα.
Αναπτέρωσέ με,
υπέρ πάντων ιερές μανίες
της Ποιήσεως οι θωπείες.

ΑΝΘΗΔΟΝΙΑ
Είναι το σώμα από φως,
η από σκοτάδι ο Ουρανός;
Άδοτα ανάβω χέρια,
στήμονες της φωνής,
πυρπολώ μαυσωλεία σιγής.

Με φυσάς και στέκω,
με κρατάς και πέφτω,
του απείρου αθρέω
τον σφυγμό
κι απ’ τα σπλάχνα
εκτραβώ
ιμερόεσσα μοίρα.

Άκουε,
δίχως τη γλώσσα,
ρίζα, δεν έχω ρίζα,
παλμό, δεν έχω παλμό.