Το άλογο το ξωτικό κι ο θάνατος

«Ο Τζέικομπ Μπλαντ ήταν ο τελευταίος μου ασθενής. Μπήκε στο γραφείο μου μ' ένα κατακόκκινο ιβίσκο στα κατσαρά ξανθά μαλλιά του. Κάθησε στην αναπαυτική πολυθρόνα απέναντί μου και είπε: Γιατρέ νομίζω ότι χάνω τα λογικά μου...»


Το έργο του Τζων Φράνκλιν Μπάρντιν εμπλουτίζει την αστυνομική λογοτεχνία με μια ενδιαφέρουσα διάσταση: Οι ήρωές του, βυθισμένοι στην τρέλα ή στην πνευματική αρρώστια, έχουν χάσει τον έλεγχο του εαυτού τους και την αίσθηση της πραγματικότητας. Η εξοικίωση του συγγραφέα με τους ψυχικούς μηχανισμούς και τη διανοητική ανισορροπία, που πηγάζει από εμπειρίες στο άμεσο οικογενειακό του περιβάλλον, του επιτρέπει να θέτει τα συμπτώματα της ασθένειας στην υπηρεαία της πλοκής του αστυνομικού μυθιστορήματος. Στο Άλογο, το Ξωτικό και ο Θάνατος ο Μπάρντιν εκμεταλλεύεται τα παιχνίδια που μας παίζει η μνήμη ως ιδιορρυθμία και την τρέλα ως ασθένεια για να πλάσει μια μαγική, μυστηριώδη ατμόσφαιρα και να προκαλέσει μια διαδοχή από απρόσμενα επεισόδια. Κι αν το σκοτάδι της τρέλας ή της αμνησίας εντείνει το αίσθημα της φρίκης, το καταλυτικό διάχυτο χιούμορ του Μπάρντιν επαναφέρει την ισορροπία.