0
Your Καλαθι
Εικόνα Μουσική Κείμενο
Έκπτωση
30%
30%
Περιγραφή
Ποιος άλλος θα μπορούσε να μας πείσει καλύτερα ότι μια φωτογραφία με ένα πακέτο μακαρόνια μπορεί να διακυβεύει κάτι από το νόημα του πολιτισμού μας, ότι το παραμύθι δεν είναι ένα όργιο φαντασίας, αλλά το κρατά η μέγγενη της λογικής δομής, ότι στη διαφορά μεταξύ ενός φωτογράμματος, και του ίδιου του φιλμ, κρύβεται το μυστικό με το οποίο κοιτάζουμε τον κόσμο; Είναι σχεδόν σαράντα χρόνια που ο θείος Ρολάνδος μάς έχει αφήσει, όμως τίποτα δεν έχει αλλάξει καθώς μπαίνουμε στο προσωπικό του πλανητάριο, όπου το στερέωμα των ση μείων στίλβει τόσο μυστηριακά και ταυτόχρονα τόσο γνώριμα, κεντρίζοντας και παροξύνοντας τη
γνωστική μας «αφέλεια». Η σημειολογία μπορεί να μην είναι πια «της μόδας», όμως η σκηνοθεσία του σημαίνοντος, το τρίτο νόημα, η απόλαυση του κειμένου, εκείνο το παιγνιώδες υποκείμενο που δεν είναι ποτέ εκεί όπου το θέλουν τα στερεότυπα με τα οποία ο πολιτισμός μας καταφάσκει στον εαυτό του –και όχι λιγότερο, βέβαια, η φίνα δαντέλα της μπαρτικής κειμενικής πλέξης–, αποτελούν απαραίτητα τιμαλφή της πνευματικής μας προίκας.
Όταν η φωτογραφία αυτοπροσδιορίζεται ως ένα μηχανικό ανάλογο του πραγματικού, το «πρώτο» της μήνυμα «πληροί» τρόπον τινά πλήρως την ουσία της, και δεν αφήνει καμιά θέση στην ανάπτυξη ενός «δεύτερου» μηνύματος. Με δυο λόγια, απ’ όλες τις δομές πληροφόρησης, η φωτογραφία είναι ίσως η μόνη που αποτελείται και κατέχεται αποκλειστικά από ένα «κατα-δηλούμενο» μήνυμα, το οποίο εξαντλεί ίσως ολοκληρωτικά το είναι της.
Roland Barthes, «To φωτογραφικό μήνυμα»
[…] το γλωσσικό μήνυμα είναι παρόν σε όλες τις εικόνες: ως τίτλος, ως λεζάντα, ως άρθρο εφημερίδας, ως διάλογος ταινίας, ως fumetto στα κόμικς. Βλέπουμε έτσι ότι δεν είναι εντελώς σωστό να μιλάμε για πολιτισμό της εικόνας: είμαστε ακόμη, και περισσότερο παρά ποτέ, ένας πολιτισμός της γραφής, διότι η γραφή και η ομιλία είναι πάντα πλήρεις όροι της πληροφοριακής δομής. Στην πραγματικότητα, αυτό που μετρά μόνο είναι η παρουσία του γλωσσικού μηνύματος, επειδή ούτε η θέση του ούτε το μήκος του φαίνεται να είναι καίρια.
Roland Barthes, «Pητορική της εικόνας»
γνωστική μας «αφέλεια». Η σημειολογία μπορεί να μην είναι πια «της μόδας», όμως η σκηνοθεσία του σημαίνοντος, το τρίτο νόημα, η απόλαυση του κειμένου, εκείνο το παιγνιώδες υποκείμενο που δεν είναι ποτέ εκεί όπου το θέλουν τα στερεότυπα με τα οποία ο πολιτισμός μας καταφάσκει στον εαυτό του –και όχι λιγότερο, βέβαια, η φίνα δαντέλα της μπαρτικής κειμενικής πλέξης–, αποτελούν απαραίτητα τιμαλφή της πνευματικής μας προίκας.
Όταν η φωτογραφία αυτοπροσδιορίζεται ως ένα μηχανικό ανάλογο του πραγματικού, το «πρώτο» της μήνυμα «πληροί» τρόπον τινά πλήρως την ουσία της, και δεν αφήνει καμιά θέση στην ανάπτυξη ενός «δεύτερου» μηνύματος. Με δυο λόγια, απ’ όλες τις δομές πληροφόρησης, η φωτογραφία είναι ίσως η μόνη που αποτελείται και κατέχεται αποκλειστικά από ένα «κατα-δηλούμενο» μήνυμα, το οποίο εξαντλεί ίσως ολοκληρωτικά το είναι της.
Roland Barthes, «To φωτογραφικό μήνυμα»
[…] το γλωσσικό μήνυμα είναι παρόν σε όλες τις εικόνες: ως τίτλος, ως λεζάντα, ως άρθρο εφημερίδας, ως διάλογος ταινίας, ως fumetto στα κόμικς. Βλέπουμε έτσι ότι δεν είναι εντελώς σωστό να μιλάμε για πολιτισμό της εικόνας: είμαστε ακόμη, και περισσότερο παρά ποτέ, ένας πολιτισμός της γραφής, διότι η γραφή και η ομιλία είναι πάντα πλήρεις όροι της πληροφοριακής δομής. Στην πραγματικότητα, αυτό που μετρά μόνο είναι η παρουσία του γλωσσικού μηνύματος, επειδή ούτε η θέση του ούτε το μήκος του φαίνεται να είναι καίρια.
Roland Barthes, «Pητορική της εικόνας»
Κριτικές
Δεν βρέθηκαν δημοσιεύσεις
