Σαντ, Φουριέ, Λογιόλα

Από το Σαντ στο Φουριέ, εκείνο που ξεπέφτει, είναι ο σαδισμός· από το Λογιόλα στο Σαντ, η θεϊκή συνομιλία. Για τα υπόλοιπα, το ύφος είναι το ίδιο: ίδια ηδονή ταξινόμησης, ίδια λύσσα διαίρεσης (το χριστιανικό σώμα, το σώμα θύμα, η ανθρώπινη ψυχή), ίδια απαριθμητική μανία (αμαρτημάτων, βασάνων, παθών και των βίων των σφαλμάτων μέτρησης), ίδια πρακτική της εικόνας (μίμηση πίνακα, παράστασης), ίδια σύνθεση του κοινωνικού συστήματος, ερωτισμός, φαντάσματα. Κανένας απ' τους τρεις αυτούς συγγραφείς δεν είναι - αναπνεύσιμος· όλοι τους εξαρτώνται από την ηδονή, την ευτυχία, την επικοινωνία, κατά τρόπο άκαμπτο ή, για νάμαστε πιο επιθετικοί ακόμα, κατά τρόπο συνδυαστικό. Νάτοι λοιπόν κι οι τρεις τους ενωμένοι, ο καταραμένος συγγραφέας, ο μεγάλος ουτοπιστής κι ο άγιος ιησουίτης. Σ' αυτή την ένωση, δεν υπάρχει καμμία σκόπιμη πρόκληση (γιατί αν υπήρχε πρόκληση, θα χειριζόμασταν το θέμα Σαντ, Φουριέ και Λογιόλα, σαν να μην είχαν πίστη: στο Θεό, στο Μέλλον, στη Φύση), καμμία υπεροχή (το σαδιστικό, το αμφισβητήσιμο και το μυστικό, δεν ανακτούνται με το σαδισμό, την επανάσταση, τη θρησκεία) και προσθέτω (είναι κι η σημασία αυτού του πρόλογου), κανένα δεσποτισμό: η κάθε μία απ' αυτές τις μελέτες, αν και αρχικά δημοσιεύτηκε (εν μέρει) ξεχωριστά, αμέσως μετά χρησιμοποιήθηκε για να συναφθεί με τις παράλληλές της, στο ίδιο βιβλίο: το βιβλίο των Λογοθετών, των ιδρυτών της γλώσσας.