Μεζ

Ιστορίες για φίλους, παρέες, αγαπημένους και αγαπημένες. Για σχέσεις ανθρώπων που μέσα σε μια στιγμή καταρρέουν, αλλά εκείνοι αρνούνται να το καταλάβουν.

Ιστορίες για τη μάταιη προσπάθεια να διατηρηθεί η νεανικότητα και ό,τι τη χαρακτηρίζει.

Ιστορίες για την αδυναμία να υπάρξει η φιλία σαν μια σταθερή, διαρκής σχέση. Για τη δυσκολία να περιχαρακωθεί μια περιοχή μέσα μας, μια μικρή περιοχή εντελώς δική μας, που να μην υπόκειται στις συμβάσεις.

Ιστορίες που συμβαίνουν κάθε μέρα, αλλά δεν καταγράφονται.

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου

ΚΡΙΤΙΚΗ



Πέντε λιλιπούτειες ιστορίες, με έκταση από δύο ως οκτώ σελίδες, συγκεντρώνονται στη συλλογή Μεζ, την πρώτη πεζογραφική απόπειρα του δημοσιογράφου Γιάννη Μπασκόζου. Οι ήρωες, ομήλικοι του δημιουργού τους, ανήκουν στη γενιά των φοιτητών της Μεταπολίτευσης, που αφού παθιάστηκαν με τα πολιτικά έχουν πλέον πάψει να νιώθουν επαναστάτες. Χωρίς παραίτηση, οι κεντρικοί χαρακτήρες αντιμετωπίζουν τον εαυτό τους ρεαλιστικά. Παρατηρούν τους τρίτους - εκείνους που νεάζουν, παριστάνουν όψιμα τους ροκάδες και λανσάρονται ως έμπειροι εραστές - με κάποιο σκώμμα. Από τεχνικής απόψεως ο Μπασκόζος ακολουθεί τη συνταγή των κλασικών, αφήνοντας για τις τελευταίες αράδες μια έκπληξη ή μια ανατροπή της ιστορίας.



Οι μέντες «Μεζ» διατίθενται ακόμη στο εμπόριο, παρ' ότι το διήγημα του Μπασκόζου χτίζεται πάνω στην εξαφάνισή τους από την αγορά



Το διήγημα που ανοίγει το βιβλίο και δανείζει τον τίτλο Μεζ στον τόμο αναφέρεται σε μια γλυκιά υπόσχεση χωρισμού: μια συγκεκριμένη στιγμή, κάθε ξημέρωμα Πρωτοχρονιάς, οι δύο πρώην εραστές έχουν συμφωνήσει να τρώνε τη συγκεκριμένη μέντα. H ιστορία κλείνει με τη φράση «Φέτος όπου κι αν ρώτησα μου είπανε πως αυτή η μάρκα έχει αποσυρθεί από χρόνια». Ακολουθούν ιστορίες για παλιές φιλίες που υποχώρησαν από το βάρος του χρόνου: θάνατοι, απομακρύνσεις, αποσιωπημένα παράπονα. Από τη συλλογή θα ξεχωρίσουμε τις ιστορίες Ο επενδυτής, με ήρωα έναν πενηντάρη ο οποίος επιδιώκει σε παραθεριστικό κέντρο να μιλάει στις έφηβες ούτως ώστε να έχει το προβάδισμα όταν εκείνες μεγαλώσουν. Με λεπτή ειρωνεία ο συγγραφέας παρουσιάζει πόσο γραφικοί γίνονται εκείνοι που αρνούνται να συμβιβαστούν με την ηλικία τους. Στο διήγημα Ντιπ ντάουν ο αφηγητής καταγράφει μια ανδρική αδυναμία: την άρνηση μιας αδιάφορης ερωτικής επαφής. «Μέσα στο αυτοκίνητο δυο κορμιά προσπαθούσαν να ρίξουν έναν τοίχο, τον ίδιο που ώρες τώρα τον πυροβολούσαν με λέξεις». Τέλος μια ιστορία γραμμένη με λεπτότητα και υπαινιγμούς έχει τίτλο Οι φίλοι. Πίσω από την υποτιθέμενη άνεση του αφηγητή κρύβεται η ευαισθησία του και η δυσκολία να εκφράσει στον καλύτερο φίλο του αυτό που πραγματικά νιώθει.

Δεν υπάρχει κάτι θεαματικό στις αφηγήσεις του Γιάννη Μπασκόζου. Ανθρώπινες σχέσεις ενταγμένες σε μια χρονική στιγμή, σε κοινωνικές συνθήκες που προσδιορίζονται με σχεδόν συνθηματικό τρόπο. Ενα ακόμη δεδομένο: εκείνοι που έχουν γράψει εκατοντάδες χιλιάδες λέξεις - έστω για δημοσιογραφική χρήση - έχουν την ικανότητα να συντάξουν εύσχημα μια ιστορία.



ΛΩΡΗ KEZA

Το ΒΗΜΑ, 12/06/2005