Μαντάμ Εντουαρντά

Η «Μαντάμ Εντουαρντά» γράφτηκε Σεπτέμβριο-Οκτώβριο του 1940 και κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου, στις Editions du Solitaire, με το ψευδώνυμο Pierre Angιlique. Επανεκδόθηκε το 1956 στις εκδόσεις Jean-Jacques Pauvert με το ίδιο ψευδώνυμο, αυτή τη φορά επαυξημένη με ενυπόγραφη εισαγωγή του Μπατάιγ, η οποία συμπεριλαμβάνεται και στην παρούσα έκδοση.

Η ελληνική έκδοση περιλαμβάνει και προσχεδιάσματα του Μπατάιγ για την εισαγωγή και για μια συνέχεια της Μαντάμ Εντουαρντά.

Στον αφηγητή, που από την πρώτη φράση του αναφέρεται στη "βρωμερή και συναρπαστική" αγωνία του που τον διαλύει παρουσιάζεται εδώ ο Θεός με τη μορφή της Μαντάμ Εντουαρντά, ιερόδουλης σε παρισινό πορνείο. Ανάμεσα στη φιλοσοφική περίσκεψη και τις ερωτικές σκηνές, μέσα από τα ονόματα του Χέγκελ, της Εντουαρντά και του Θεού, το ολιγοσέλιδο αυτό κείμενο κατακρημνίζει με μια μόνη κίνηση και τη θρησκεία και τη φιλοσοφία του μπουντουάρ.

"Εγώ ο ίδιος που έγραψα την Μαντάμ Εντουαρντά", ξεκινάει την εισαγωγή του ο Μπατάιγ, "επέστησα την προσοχή στη σοβαρότητα του βιβλίου μου. Ωστόσο θεωρώ χρήσιμο να επιμείνω κι άλλο σ' αυτό το σημείο λόγω της ελαφρότητας με την οποία συνηθίζεται ν' αντιμετωπίζονται τα κείμενα που θέμα τους έχουν τη σεξουαλική ζωή. Όχι πως ελπίζω -ή πως προτίθεμαι- ν' αλλάξω οτιδήποτε σ' αυτή την κατάσταση, ζητώ όμως απ' τον αναγνώστη της Εισαγωγής μου να στοχαστεί για λίγο πάνω στην παραδοσιακή στάση που τηρείται απέναντι στην ηδονή (η οποία, με το παιχνίδι που παίζουν μεταξύ τους τα φύλα, φτάνει στην ξέφρενη ένταση) και στην οδύνη (την οποία, είν' αλήθεια, καταστέλλει ο θάνατος, αφού όμως την εξωθήσει στο χείριστο σημείο). […] Στην περίπτωση, λοιπόν, που ο ερωτισμός αντιμετωπίζεται με σοβαρότητα, με τραγικότητα, η αντιμετώπιση αυτή αποτελεί μια ολοκληρωτικά ανατρεπτική στάση".