Η μαρξιστική θεωρία της επαναστατικής μετάβασης στο σοσιαλισμό-κομμουνισμό

[...] Το βιβλίο αυτό εκκινείται από την παραδοχή ότι η ήττα του παγκόσμιου εργατικού κινήματος προέρχεται κυρίως εκ των ένδον και γι' αυτό τα αίτιά της θα πρέπει να αναζητηθούν πρωτίστως στη θεωρία και την πρακτική του κομμουνιστικού κινήματος και όχι να αποδίδονται σε εξωτερικούς παράγοντες, δηλαδή, σε τελευταία ανάλυση, στον ταξικό αντίπαλο. Ο ταξικός αντίπαλος κάνει πάντα τη δουλειά του, βρίσκεται μονίμως σε θέση μάχης, έτοιμος να εκμεταλλευτεί τα λάθη και τις αδυναμίες μας.
Ωστόσο, ο παγκόσμιος ιμπεριαλισμός δεν θα ήταν ποτέ ικανός να γκρεμίσει τη Σοβιετική Ένωση εφόσον η οικοδόμηση του σοσιαλισμού και η παγκόσμια επανάσταση προχωρούσαν. Και η αστική τάξη κάθε καπιταλιστικής χώρας προσπαθεί συνεχώς να καθυποτάξει το εργατικό κίνημα, δεν μπορεί ωστόσο να καταστήσει ακίνδυνους για την εξουσία της τους κομμουνιστές, αν οι τελευταίοι δεν το "κατορθώσουν" αυτό από μόνοι τους. Κατά συνέπεια οι σύγχρονοι κομμουνιστές δεν μπορούν να υιοθετήσουν την στάση του Πόντιου Πιλάτου σχετικά με την ήττα με το να κατηγορούν μόνο τον άλφα ή τον βήτα ηγέτη του ΚΚΣΕ ή οποιουδήποτε άλλου κομμουνιστικού κόμματος για την προδοτική του δράση ούτε θα αναβαπτιστούν σε καμιά κολυμπήθρα του Σιλωάμ, αν δηλώσουν ότι ουδεμία σχέση θέλουν να έχουν με το θλιβερό γραφειοκρατικό παρελθόν του κινήματος. Πρέπει αντίθετα να σκύψουν πάνω στα ζητήματα της στρατηγικής που ακολούθησε το κομμουνιστικό κίνημα, προσπαθώντας να εντοπίσουν σε αυτήν τους λόγους για τους οποίους η παγκόσμια επανάσταση οδηγήθηκε -φυσικά, παροδικά- στην ήττα. Και στρατηγική για τους κομμουνιστές σημαίνει πώς εννοούμε τον κομμουνισμό και πώς θα οδηγηθούμε μέσα από επαναστατικούς μετασχηματισμούς σ' αυτόν ξεκινώντας από την ανατροπή της αστικής εξουσίας.
Προκειμένου να διερευνήσει τα προβλήματα στην στρατηγική του κομμουνιστικού κινήματος, λοιπόν, η παρούσα μελέτη ακολουθεί μια πολύ απλή μέθοδο. Θέτει κατ' αρχήν το ερώτημα: τι είπαν πραγματικά οι ιδρυτές του επιστημονικού σοσιαλισμού, ο Μαρξ και ο Ένγκελς, τι ανακάλυψαν για το χαρακτήρα της κομμουνιστικής κοινωνίας και για την επαναστατική μετάβαση σε αυτήν μέσα από τη μελέτη της ενυπάρχουσας στον καπιταλισμό αντικειμενικής τάσης υπέρβασης του; Κατόπιν, εξετάζει τι υποστήριζαν για τα ίδια θέματα οι επίγονοί τους, οι θεωρητικοί και οι ηγέτες του κομμουνιστικού κινήματος και συνεπώς με ποιες ιδέες καθοδηγήθηκε το επαναστατικό κίνημα στις διάφορες φάσεις της ανάπτυξής του. Είναι εντυπωσιακό το πόσο σημαντικά συμπεράσματα μπορεί να βγάλει κανείς με έναν τόσο απλό τρόπο! Ο αναγνώστης θα μπορέσει εύκολα ν' αντιληφθεί τις διαφορές μεταξύ της γνήσιας επαναστατικής σκέψης και των διαστρεβλώσεών της. Θα συμπεράνει τότε ότι η συνεπής μαρξιστική αντίληψη για την επαναστατική μετάβαση στον κομμουνισμό για μικρές μόνο χρονικές περιόδους κυριάρχησε στο εργατικό κίνημα και ότι ο λενινισμός ήταν μια λαμπρή αλλά βραχύβια μόνο παρένθεση στην ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος. Αντίθετα, η μη μαρξιστική αντίληψη του Κάουτσκι για το σοσιαλισμό όχι μόνο κυριάρχησε κατά την περίοδο της Β' Διεθνούς αλλά, επαναδιατυπωμένη από τον Στάλιν, επιβλήθηκε από τη σοβιετική γραφειοκρατεία στο κομμουνιστικό κίνημα και καθοδήγησε όλη την πορεία ανάπτυξης της Σοβιετικής Ένωσης μέχρι την κατάρρευσή της. [...]