Εξ Αίματος

Το 1976 η Ντέινα έχει μόλις κλείσει τα είκοσι έξι της και με τον Κέβιν, τον άντρα της, μετακομίζουν στο καινούργιο τους σπίτι, στο Λος Άντζελες. Ξαφνικά κι ενώ τακτοποιούν τα βιβλία τους, η Ντέινα χάνει τις αισθήσεις της. Όταν συνέρχεται, βρίσκεται στην άκρη ενός πυκνού δάσους και αμέσως αντιλαμβάνεται ότι στο ποτάμι που βρίσκεται δίπλα της πνίγεται ένα μικρό παιδί. Δίχως δεύτερη σκέψη βουτάει στο νερό και το σώζει, αλλά βγαίνοντας την περιμένει στην όχθη ένας άνδρας που τη σημαδεύει με το όπλο του. Κι ενώ κινδυνεύει η ζωή της, βρίσκεται και πάλι πίσω στο διαμέρισμά της, μουσκεμένη ως το κόκαλο. Μόλις έχει βιώσει την τρομακτικότερη εμπειρία της ζωής της, αλλά τότε δεν ήξερε ότι αυτό θα της συνέβαινε ξανά και ξανά…

Ένα ρηξικέλευθο αριστούργημα, το κλασσικό πλέον, αντιρατσιστικό μυθιστόρημα Εξ Αίματος (Kindred, 1979) της αφροαμερικανής συγγραφέως επιστημονικής φαντασίας Οκτάβια Ε. Μπάτλερ συνδυάζει μοναδικά ιστορικό μυθιστόρημα και φαντασία, ενώ διδάσκεται στα αμερικανικά σχολεία και κολέγια.

«Όταν άρχισα τις σπουδές μου στο κολλέγιο της Πασαντίνα, στις αρχές της δεκαετίας του ’70, το κίνημα Black Power είχε πλατιά απήχηση στη νεολαία.
Έτυχε να ακούσω μια τοποθέτηση ενός νεαρού, συνομήλικού μου, ο οποίος προφανώς δεν είχε συνειδητοποιήσει τη σημασία των θυσιών των γονέων του. Τους κατηγορούσε για την δουλοπρέπειά τους και την ανοχή βίαιων και ρατσιστικών συμπεριφορών από τους εργοδότες τους και άλλους. Είχε πει: «Θα ήθελα να σκοτώσω όλους τους παλιότερους που μας καθήλωσαν για τόσο καιρό. Αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι τέτοιο, γιατί θα έπρεπε να ξεκινήσω από τους ίδιους μου τους γονείς».
Αυτός ήταν ο σπόρος της ιδέας για να γράψω το Εξ Αίματος. Τη φράση αυτή την κράτησα μέσα μου τριάντα χρόνια. Ο νεαρός αυτός είχε τόσο βαθιά ντροπή για όσα αναγκάστηκαν να υποστούν οι παλαιότερες γενιές, που δεν αντιλαμβανόταν πως υπαγορεύτηκαν όχι μόνο από τη δική τους ανάγκη επιβίωσης, αλλά και της δικής του.
Αυτό που ήθελα να καταδείξω γράφοντας το Εξ Αίματος. Ήθελα να το ξεκαθαρίσω αυτό σε ανθρώπους σαν εκείνο τον νεαρό. Ήθελα να τους συγκινήσω με τρόπο που η ιστορία δεν μπορεί να το κάνει».