Λίγο ακόμα μαζί

Θέλω να σας πω τα πράγματα όπως ακριβώς συμβαίνουν όταν γράφω ένα κείμενο ή ένα χρονογράφημα. Πολλοί αναγνώστες με ρωτούν συχνά πυκνά αν οι ιστορίες που περιγράφω είναι αληθινά γεγονότα. Σας λέω πως ναι. Δεν έχει σημασία αν έχουν συμβεί σε μένα ή αν μου τις έχουν διηγηθεί. Δεν έχει σημασία αν ήταν ακριβώς εκείνη την ώρα της μέρας ή της νύχτας. Αν η μπλούζα που φόραγε το κορίτσι ήταν κόκκινη ή το αυτοκίνητο με τους μετανάστες λευκό. Κάθε ιστορία έχει το δικό της αυθεντικό αίσθημα. Και αυτό προσπαθώ να περάσω σε κάθε κείμενο που σας στέλνω.
Το αληθινό αίσθημα όπως το αντιλαμβάνεται το μυαλό και η ψυχή μου.

Το βιβλίο αυτό το αφιερώνω πρώτα απ' όλα σε ένα έντυπο. Έντυπο με ψυχή. Την Εφημερίδα των Συντακτών. Και ύστερα, το αφιερώνω στους ήρωες και τις ηρωίδες των ιστοριών. Σε αυτούς που είναι ανάμεσά μας και στους άλλους που έφυγαν και δεν πρόλαβαν να δουν την ιστορία τους τυπωμένη στο χαρτί. Δεν θα τους ξεχάσω ποτέ όμως, όπως ας πούμε τον "κήρυκα" Βαγγέλη, οδοκαθαριστή του Παγκρατίου, που επί μήνες, πριν πεθάνει, είχε το απόκομμα της εφημερίδας πάντα στο τσεπάκι του. Καλή ανάγνωση.